Een telefoontje naar zijn vrouw zat er niet in. Bellen was nog onmogelijk. Toch wilde hij het regime waaronder hij leed vastleggen. Hij werd geacht om zeven uur op te staan. Om half acht zat men aan tafel en voordat de havermoutpap met zout werd opgelepeld, werd er eerst gebeden, nee, niet even eenvoudig: "Here, zege deze spijzen, Amen", maar een lang gemompel van de Baldakijns, waarin zowel de havermout als de Heer, veelvuldig voorkwamen. Om acht uur ging dokter Baldakijn hem voor naar de spreekkamer, er zat dan al een tiental patiënten in de wachtkamer. Voor Baldakijn en zijn patiënt was er een stoel. Krampen werd geacht op een krukje plaats te nemen. Baldakijn droeg een witte jas, Krampen zijn gewone colbertje. Iedere keer bij een nieuwe patiënt mompelde Baldakijn iets over zijn aanwezigheid, zoiets in de zin van: hij kijkt even mee, ik hoop dat u heen bezwaar hebt. Eén patiënt maakte wel bezwaar en hij werd goddomme de spreekkamer uitgestuurd. Ziekenbezoek deden ze voorlopig niet, zei Baldakijn. 's Middags werd warm gegeten, veel stamppot en opnieuw ging de Heer veelvuldig over de tong. Daarna opnieuw spreekuur, dit keer voor de particuliere patiënten, 's morgens waren die voor het ziekenfonds aan de beurt geweest. 's Avonds was er een boterhammetje met als voorafje weer veel de Heer en als toetje een verschrompelde goudrenet, die van een voorraad op zolder kwam. Vervolgens nam Johanna plaats achter het harmonium en zongen zowel zij als haar man ongeveer een half uur het lof voor de Here Jezus. Hij was uitgenodigd mee te doen, maar hij kende geen van de liederen. Daar werd verbaasd op gereageerd. Iedereen kende ze toch. Daarna werd er door dokter Johannes Baldakijn uit de bijbel gelezen, uit het Evangelie van Johannes. Wat anders? En om tien uur gingen ze naar bed. Krampen kon zich wel voor zijn kop slaan dat hij geen boek had meegenomen, want in de meisjeskamer vond hij alleen maar christelijke meisjesliteratuur. Hij was aan zo'n boek begonnen, maar had het na twee bladzijden weggelegd
9.5.23
Krampen 6
