Gérard Buhr dood. Een Bussums fenomeen. Ik leerde hem kennen als schrijver van de enig leesbare stukjes in het wekelijks verschijnende Bussums advertentieblad. Altijd over archeologische vondsten of over vogels. Want dat laatste was hij vooral. Een vogelaar. Daar reed hij op zijn fiets tientallen kilometers per dag voor. De laatste mededeling kreeg ik een paar weken geleden. Een hop in het Naarder Bos. Hij had wel een auto, jarenlang een koperkleurige Kadett, maar de verhalen over zijn uit elkaar vallende auto's, ken ik hoofdzakelijk door de verhalen van zijn broer. Hilarisch, maar lang geleden. Wanneer hij langs kwam, zat hij het liefst op de vloer, eerst vlakbij Una, later pal naast Pixy en hij bracht steevast een presentje mee uit zijn enorme verzameling curiosa. Toen ik lichamelijk niet in staat bleek de garage van mijn Citroën 15/6 op te ruimen, deed hij dat. Ik ga hem missen.
