In het Grootbritse kocht de koninklijke familie Daimler, in het Deense
kocht men Cadillac en aangezien het chassis van de Bugatti Type 41 vier keer
zoveel kostte als het chassis van een Rolls-Royce waren de kansen voor
het slijten aan de hoven van Nederland, België, Noorwegen en Zweden
feitelijk nihil. In Italië lag het voor de hand een Isotta-Fraschini of
eventueel een Fiat aan te schaffen en in Spanje een Hispano-Suiza.
Ettore Bugatti had duidelijk geen marktonderzoek gedaan voordat hij het Type 41
op stapel zette, bovendien sloeg de crash in 1929 ongenadig toe. Maar
gyneacoloog Dr. Joseph A. Fuchs uit Neurenberg had klaarblijkelijk in
1931 geld genoeg om chassis 41121 aan te schaffen en er door de firma
Weinberger in München een cabrioletcarrosserie op te laten zetten. In
1933 vertrok hij naar de Verenigde Staten, waar hij uiteindelijk vrij
roekeloos met zijn "La Royale" omsprong, want in de winter van 1937-'38
bevroor het motorblok en bleek het gescheurde blok in de Verenigde
Staten niet te repareren.
In 1943 stond de wagen op een sloperij in New
York, daar werd de auto gekocht door een vice-president van General
Motors, C.A. Chayne die de wagen naar Flint (Mich.) liet brengen en eind
1946 aan een moeizame restauratie begon. Niet alles bleef origineel: zo
werd de enkele carburatuur vervangen door vier Strombergcarburateurs,
het remsysteem werd gewijzigd, de Scintillakoplampen bleven weliswaar op
de wagen, maar werden buitengebruik gesteld en het interieur werd
geheel vernieuwd. Chayne deed de wagen tenslotte cadeau aan het Henry
Ford Museum in Dearborn. Op onderstaande foto zijn duidelijk onder de
niet functionerende koplampen de "sealed-beams", die nu voor de
verlichting zorgen, te zien.
