30.9.22
PLYMOUTH
Plymouth 1948. De huidige eigenaar van deze Plymouth - en dat is vrij uitzonderlijk - werd door zijn grootvader vanuit de kraamkliniek in de Plymouth naar het ouderlijk huis gereden. Hier het verhaal van de eigenaar. Het merk Plymouth, door Chrysler in 1928 op de markt gezet om Ford te beconcurreren verdween in juni 2001.
Krakau
Klederdracht uit Krakow, maar gedragen door
totaal andere en veel grotere poppen. Krakow is ook de stad waar de
dans krakowiak vandaan komt,
waarvan dansdeskundigen zeggen dat hij beinvloed is door de stappen van
een paard. Dat brengt me op de ieder jaar in Krakow gehouden processie
van Lajkonik, de processie van het kleine paard. In de vijftiende eeuw
vond er schermutseling plaats tussen schippers van Krakow en een troep
Tataren. De schippers wonnen en trokken de kleren van hun verslagen
vijanden aan, de aanvoerder reed op het paard van de de leider van de
Tataren de stad binnen. Onderstaande pop in het omhulsel van een paard
is een perfecte miniatuurweergave van de werkelijkheid.
29.9.22
140C
Dit lijkt een originele 140, maar is het niet, want hij heeft een typische Nordrookkastdeur.
In 1913 kwamen de eerste 140-ers ( de nummers 101 - 170) bij de Chemins de fer de l'État in dienst, een vervolgserie (171 - 370) werd, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in Engeland gebouwd. Van het eerste aantal kwamen bij het uitbreken van die oorlog 70 in dienst van het leger, bij de Artillerie Lourde sur Voies Ferrées (ALVF) voor het trekken van zware kanonnen. De 140-ers hadden in de regel een 18 (B of C) tender, d.w.z. dat ze 18000 liter water konden innemen, na de oorlog werden er ook 34X, oorspronkelijk Duitse, tenders aangekoppeld, die konden 34000 liter water meenemen. In 1958 waren er in het district Est van de SNCF nog altijd 150 in dienst, in het district Ouest 143. Een aantal had inmiddels herverhitters gekregen van verschillende types: A.C.F.I., Dabeg of Worthington. De maximale snelheid was 80 km/u., de dienstsnelheid van deze goederenlocomotief lag 10 kilometer lager.
FODEN
De importeur van Foden, "Diham" C.V., zat in 1948 in Deventer en leverde
vrachtwagens met Gardnerdieselmotoren met 4, 5 of 6 cylinders. De
prijzen waren op aanvraag. Foden was een bekende Britse fabriek, ooit
begonnen met het bouwen van stoomvrachtwagens die tot in de vroege jaren
dertig nog steeds leverbaar waren. In 1934 schakelde de fabriek
definitief over op dieseltrucks. De foto is van een Foden met een
typisch Britse beschildering, ze leefden zich aan de overkant van de
Noordzee altijd op de belettering. Foden was ook bekend door zijn brassband:
de Foden Motorworks Band, die steeds hoog eindigde in Britse
brassbandcompetities en alhoewel het vrachtwagenmerk niet meer bestaat,
het werd in 1980 gekocht door het Amerikaanse Paccar (ook eigenaar van
DAF) en verdween in 2006, is de band er nog altijd, al zijn de leden niet meer in dienst van Foden.
28.9.22
1953 enz.
In 1948 won Sunbeam-Talbot de
fabrieksprijs in de Alpine Rally, in 1952 werd dit succes herhaald. In
maart 1953 verscheen deze Sunbeam “Alpine” (Talbot werd weggelaten om
verwarring met het Franse Talbot-Lago te voorkomen).
Sunbeam
ging ten onder aan badge engineering, het met een verschillend
naamplaatje leveren van vrijwel identieke auto’s. Deel uitmakend van de
Rootesgroep kregen Hillman, Singer en Sunbeam dezelfde carrosserie. In
de lente van 1956 bracht Hillman de “Minx Series I” uit.
In
1956 werd Singer overgenomen door Rootes. Deze Singer “Gazelle” uit
1957 had dezelfde carrosserie als de Hillman “Minx”, alleen de neus was
anders en de motor was nog steeds een echte Singer, afkomstig uit de
“Hunter”, waarvan de productie in 1956 was gestopt.
Sunbeam
had in 1956 al een carrosserie gekregen identiek aan die van de “Minx”,
zij het dat de “Rapier” slechts twee deuren had en natuurlijk een net
iets andere grille.
Hieronder staan Hillman, Singer en Sunbeam naast elkaar en worden de verschillen duidelijk. Met
de fietsenfabriek is het trouwens nauwelijks beter afgelopen: in de
jaren dertig werd Sunbeam overgenomen door Raleigh, dat de euvele moed
had later armzalige kinderfietsjes onder de naam van het eens roemruchte
merk uit te brengen.
27.9.22
NEUS 4
Ik probeerde me te herinneren hoe vaak ik de afgelopen weken de politiepost 437B2 had gebeld.
Twintig keer? Vijftig
keer? En deze agent vertelde me nu dat er niets per telefoon werd
afgehandeld. "Meneer", begon ik, "meneer, met wie heb ik de afgelopen
weken op zoek naar mijn neus dan wel gebeld?"
Moeder inmiddels nahijgend op de rand van het bordes: "Naar de Euterpestraat, jongen, naar de Zentralstelle!"
De agent wierp een korte
blik opzij en antwoordde: "Uw moeder heeft gelijk. Sinds kort wordt
alles centraal geregeld door een grote computer in Den Haag op het
ministerie van Veiligheid en Justitie. Er komt geen agent meer aan te
pas. Het systeem draait volledig op vrijwilligers: gepensioneerden,
werklozen, arbeidsongeschikten en een enkel kamerlid."
"Maar hoeveel zaken worden opgelost?", wilde ik weten.
"Daar gaat het toch
helemaal niet om, meneer, het gaat om productie. Telefonisch worden per
dag nu gemiddeld 11.127 zaken afgehandeld, dat is een toename met 513%
vergeleken met drie jaar geleden. Afhandelen is 'the key word', hier.
Mensen het idee geven dat er naar hun geluisterd wordt, dat er iets met
hun klacht gebeurt, dat hun onvrede met de maatschappij weggenomen
wordt."
"Maar daar heb ik mijn neus niet mee terug."
"Nee', riep moeder, zijn
neus is met een kaartje enkele reis naar een of ander kamp weggevoerd,
want zo gaat dat met onze neuzen als jullie de kans krijgen."
De agent negeerde moeders
opmerking en stelde voor naar binnen te gaan en liep voor moeder en mij
het bureau in. We eindigden in een kamer voor een gele kast.
"Dit is de neuzenkast",
zei hij, "en daar staat de orenkast, die is rose. Alleen collega
Vinckelenboer maakt nog wel eens een sorteerfout, want hij is
kleurenblind."
De gele kast ging open. Er hingen vier neuzen in aan een soort klerenhangertjes.
Voordat ik mijn eigen
neus herkende riep moeder: "Dat is hem, dat is hem" en ze pakte een neus
de duwde hem in mijn gezicht. Hij paste perfect. Aan de binnenkant van
de kast was een spiegel. Ik keek. Het was zonder enige twijfel mijn
neus.
"Dan krijg ik nu alleen
nog 73 euro en 76 cent van u, dat is de boete van de busmaatschappij
voor een neus wegens het rijden zonder geldig vervoersbewijs."
NEUS 3
Drie weken later ging om
om kwart voor twee de telefoon. Aan de lijn dienstdoend ambtenaar
Serafijntje Matterhorn: of ik me maar vergezeld van vier foto's met en
zonder neus, deugdelijke identiteitspapieren en mijn moeder, eveneens
voorzien van deugdelijke identiteitspapieren, om 15 uur 49 diezelfde
middag op de politiepost 437B2 wilde melden ter vermoedelijke hereniging
met mijn neus. Nou ben ik achtendertig en ik loop dus al enige jaren
niet meer aan de hand van mijn moeder, maar Serafijntje Matterhorn stond
op het meebrengen van mijn moeder, omdat moeders, zo zei ze, nu eenmaal
de neuzen van hun zoons het beste kennen en het bovendien
politievoorschrift was. Het gaf nog een heel gedoe om samen met mijn
moeder om 15 uur 49 op de stoep van politiepost 437B2 te staan, maar het
lukte. Om exact 15 uur 47 reden we in moeders brommobiel het
parkeerterrein op. Helaas bleek de deur van 437B2 gesloten en zelfs na
drie keer aanbellen werd niet opengedaan. Ik herinnerde me dat het buro
van half twaalf tot vier uur open was en zei voorzichtig: "Mam, ik
geloof dat oom agent vandaag iets te vroeg naar huis is gegaan." Maar de
poppen waren al aan het dansen. Moeder was razend: "Het tuig. Ze
moeten altijd ons hebben. Nooit de gebruikers van een zoutarm dieet,
nooit de lezers van de Donald Duck, nooit de motorrijders op de A27.
Nee, wij zijn altijd de klos! Geen politiepost was tussen veertig en
vijfenveertig dicht, jongen, ze waren vierentwintig/zeven open en ze
wisten oom Jacob en tante Saar, oom Simon en tante Judith, oom Bram en
tante Esther, noem ze allemaal maar op, met hun kinderen erbij, perfect
te vinden. De deuren stonden wagenwijd open voor aangifte van onze vaste
en onze losse neuzen. Voor elke gevonden neus werd zelfs een bedrag
betaald. Sommige agenten hadden er een fantastische bijverdienste aan."
Ze molenwiekte met haar handtas en krijste: "Chazzèrem!!!"
"Door wie bent u hier besteld, dame?"
Ik besloot het woord te nemen: "Door ene Serafijntje Matterhorn".
"Nooit van gehoord, en wie mag dat dan wel wezen?"
"In 1943 waren jullie alle dagen van de week open", viel moeder in.
Moeder voerde inmiddels
op het kleine bordes van de politiepost een dansje uit, dat met een
aantal minieme choreografische ingrepen zo in "Fiesta Gitana" opgenomen
had kunnen worden. Ze zwiepte haar handtas van links naar rechts, zodat
deze uiteindelijk het glas naast de deur raakte van waar achter een
affiche met het hoofd van de 47-jarige Barbara Lebber-Beck uit Laren mij
aangrijnsde: aanwijzingen die bijdroegen aan de oplossing van de op
haar vorig jaar november gepleegde moord beloofden 10.000 euro.
"Chazzèrem", klonk het opnieuw.
De deur van het buro ging
open. Om de aandacht van moeder enigszins af te leiden, deed ik op dat
moment een klein hakkendansje, klapte in mijn handen en riep: "olé".
Alleen een flamencogitarist ontbrak, het was inmiddels 16 uur 12. Maar
in plaats van een gitarist verscheen een agent in de deuropening: een
uiterst kaalhoofdig heer, hij richtte het woord tot moeder: "En
mevrouwtje waar zijn we hier mee bezig?"
"Waar zijn we hier mee
bezig? Waar zijn we hier mee bezig? Wij zijn nu precies 24 minuten bezig
om te zorgen dat mijn zoon met zijn neus herenigd wordt. Wij waren hier
om elf minuten voor vier besteld, maar politiepost 437B2 bleek dicht,
terwijl daar" - en moeder wees op het bord naast de deur- "duidelijk
staat dat de post tot vier uur geopend dient te blijven".
"We sluiten, en dat weet iedereen mevrouwtje, deze post altijd om kwart voor vier. Uit voorzorg."
"Uit voorzorg voor wat?"
"Opdat we niet om vier uur nog hele rapporten moeten opmaken van zaken die zich in dat laatste kwartier voordoen!"
"Hoe kan het dan dat wij hier om elf voor vier besteld waren?""Door wie bent u hier besteld, dame?"
Ik besloot het woord te nemen: "Door ene Serafijntje Matterhorn".
"Nooit van gehoord, en wie mag dat dan wel wezen?"
"In 1943 waren jullie alle dagen van de week open", viel moeder in.
"Ja, dat waren nog eens enige tijden. Maar wie is mevrouw Matterhorn?"
"Ze heeft mij over mijn neus gebeld."
"Gebeld, zegt U. Gebeld?
Wij doen hier niets per telefoon af, dat moet de nieuwe nationale
recherche geweest zijn, die u aan de telefoon gehad hebt. Ach ziet u,
het is even wennen, de nationale politie!"
26.9.22
NEUS 2
Ik toetste het nummer van
de politiepost nog maar eens in, want ik herinnerde me bij Kies 9 iets
gehoord te hebben over te luid gespeelde muziek en in de wetenschap dat
mijn neus dol is op hawaiimuziek zou hij dus best eens achter die
klanken daarvan kunnen zijn aan geheupwiegd. Niets is mijn neus vreemd,
ook huladansen niet. Na zo'n driekwartier was ik opnieuw bij Kies 9:
"Als u zeer ernstige geluidshinder van muziek ondervindt." Ik toetste
negen en kreeg, het was te verwachten, opnieuw een keuzemenu.
"Kies 1. Als het om te luid afgespeelde zigeunermuziek gaat.""Kies 2. Als het om het te luid afgespeelde "Layla" van Eric Clapton gaat."
"Kies 3. Als het om het te luid afgespeelde Forellenkwintet van Schubert gaat."
"Kies 4. Als het om het te luid afgespeelde "4'33'' van John Cage gaat."
"Kies 5. Als het om het luid te afgespeelde hawaiimuziek gaat."
Ik drukte razendsnel op
toets vijf, doodsbenauwd dat de verbinding zou worden verbroken.
Natuurlijk volgde weer een keuzemenu, bij het woord menu denken
Nederlanders niet langer aan de spijskaart in een of andere
eetgelegenheid maar aan de toetsen van hun telefoon. In Rotterdam
schijnt een nostalgische actiegroep te zijn opgericht: "Terug naar de
draaischijf", maar dit terzijde.
"Kies 1. Als het om te luid afgespeelde muziek van de Kilima Hawaiians gaat.""Kies 2. Als het om te luid afgespeelde muziek van de Mena Moeria Minstrels gaat."
"Kies 3. Als het om te luid afgespeelde muziek van Sol Hoopii gaat."
Ik dacht: "Ze hebben bij
de politie toch verdomd veel werk van hun keuzemenu's gemaakt.
Ten gevolge daarvan lijkt het me niet onverstandig, om toch voldoende
blauw op straat te houden, de trottoirs blauw te schilderen. Alhoewel
oranje pakken voor de prinsemarij ook perfect zouden zijn. Oranje wordt
in ons land toch al veel gedragen en het verbroedert alles en iedereen,
niet waar?"
"Kies 4. Als het om te luid afgespeelde muziek van Roy Smeck gaat."
"Dat gaat toch flink ver", vond ik. De samensteller van het keuzemenu moest een kenner van het genre zijn."Kies 5. Als het om te luid afgedraaide muziek van Gabby Pahinui gaat." Hebbes.
"Hoofdagent Vinckelstein? Hoofdagent Vinckelstein feliciteren? Helemaal niet, ik wil mijn neus terug!"
"O, neemt u me niet kwalijk: u wilt uw neus terug. U spreekt met politiepost 437B2, met dienstdoend ambtenaar Pia Dijkstra."
"Pia Dijkstra? De Pia Dijkstra van D66, Het Journaal en Cézanne van Schiphol?""Cézanne?"
"Uw man heet toch Cézanne?"
"Nee, nee, zo heet hij niet."
"O, neemt u mij dan niet kwalijk, mevrouw Dijkstra, maar ik had u helemaal niet verwacht. Hoe...?"
" Eén keer per maand doe ik twee uur iets voor, zeg maar, de gemeenschap en wat mag ik vandaag voor u doen?"
"Ik ben mijn neus kwijt
en ik ben bang dat hij achter de muziek van Gabby Pahinui aan is. Zeker
ben ik natuurlijk niet, maar hij is een paar dagen geleden verdwenen en
ik ken zijn muzikale voorkeuren."
"Ik zal een notitie van
vermissing maken en die komt dan vervolgens binnen achtenveertig uur op
het landelijke politienetwerk, dat gaat allemaal heel efficiënt en zodra
er nieuws is, hoort u binnen drie werkdagen van ons."
"Maar hij kan ook
gestolen zijn, ik bedoel, het was best een leuke neus, ik heb eens
iemand horen zeggen dat hij een moord zou doen voor zo'n neus."
"We doen onze uiterste best om u met uw neus te herenigen, neemt u dat van mij aan! Goedemiddag."
Pia Dijkstra! Pia
Dijkstra! Dat is toch andere koek dan Sharon Dijksma of hoe heet ze ook
alweer die vrouw van de toast en het ijs? Nellie Melba. Of Anne Boleyn,
of Erica Terpstra, of Xanxeveria Mekong geboren Delta. Nee, driemaal
nee: Pia Dijkstra is op zoek naar mijn neus.
25.9.22
NEUS
Die ochtend
was mijn neus gaan lopen - ik bedoel weggelopen. Zoals iedere dag had
ik hem aan een vishaakje, aan een snoer, aan een hengel met zo'n
molentje, een beetje vrijheid gegund, want daar heeft een neus recht op,
maar toen ik na tien minuten het snoer binnenhaalde, was het haakje
leeg. Eerst dacht ik aan een grap van een buurman die een half jaar
geleden in plaats van een ballon zijn tweejarig dochtertje op haar
verjaardag opblies, hetgeen hem op een echtscheiding een taakstraf van
veertig uur kwam te staan. De man is dol op de boeken van Kafka en in
het bijzonder op "Het Proces", dat hij voortdurend met zijn veroordeling
vergelijkt. Daar kan ik inkomen. Staat er niet geschreven: oordeel niet
opdat gij niet geoordeeld wordt? Inmiddels was mijn neus nog steeds
weg. Ik wist dat hij dol was op hawaii- en andere melancholieke muziek,
maar ik kon me toch moeilijk voorstellen dat de overal in het dorp
geplaatste luidsprekers in plaats van mededelingen over de lege
vuilcontainers, de hoogte van de energieprijs en waarschuwingen tegen
de alsmaar voortwoekerende necrofilie, plotseling de klanken van Gabby
Pahinui en/of zijn zonen ten gehore zouden brengen. Nee, ik woon in een
gemeente waar het hoogste muziekgenot ophoudt bij het beluisteren van
Frans Bauer en Victor Silvester. Mijn neus kon natuurlijk genaast zijn
door iemand die dacht: 'Hé, daar gaat een leuke neus, die wil ik wel!'
Dan was het diefstal en dan zou ik aangifte moeten doen.
Maar aangifte doen
bleek minder eenvoudig dan ik dacht, want de dichtstbijzijnde politiepost lag
(en ligt trouwens nog altijd) drie kwartier gaans van mijn woning. In een
volgend dorp. Er naar toe lopen was de enige mogelijkheid, want zonder neus
mag, volgens een Europese verordening, - zoals u weet - noch gefietst noch
autogereden worden. Ik pakte daarom de telefoon, toetste het nummer van de
politiepost in en kreeg vervolgens een keuzemenu:
"Kies 1. Als
u hoofdagent Vinckelenboer wilt feliciteren met zijn veertigste
verjaardag."
"Kies 2. Als u zich nader wilt informeren over het nieuwe nationale politieuniform."
"Kies 3. Als u van mening bent dat het aanleggen van blauw gekleurde trottoirs een bijdrage is aan meer blauw op straat."
"Kies 4. Als u een gejodelde versie van het Wilhelmus wilt horen uitgevoerd door het duo Ivo Opstelten & Jet Bussemaker. Bestel nu al vast voor 30 april 'Maximaal Oranje', een pracht CD met 25 keer diverse stijlvariaties, zoals disco, salsa en dixieland, van het Wilhelmus, gezongen door verschillende leden van het kabinet Rutte IV in steeds wisselende formaties. Bonustrack: Beatrix, Máxima en Willem-Alexander rappen "Op de grote stille heide dwaalt een herder eenzaam rond."
"Kies 5. Als u uw papegaai, marmot, poes, hond zes maanden geleden voor het laatst levend gezien hebt."
Daarna werd de verbinding plotseling verbroken en moest ik opnieuw beginnen. Dit keer kwam ik niet verder dan Kies 7, maar ik kon nog steeds geen aangifte van diefstal doen en toen ik daarna het nummer opnieuw probeerde te kiezen, ontving ik de mededeling dat het momenteel erg druk was en het een uur later nog maar eens moest proberen. Uren daarna ontving ik nog steeds diezelfde boodschap. Uiteindelijk lukte het me om even na twee uur 's nachts contact met de politiepost te krijgen. Ik kon het totale keuzemenu beluisteren, maar diefstal werd niet als optie genoemd. Aan het slot kreeg ik vraag voorgelegd of ik aan de telefoon wilde blijven om met een dienstdoend politieambtenaar van gedachten te kunnen wisselen. Dat wilde ik. Dus bleef ik aan de lijn en hoorde de volgende boodschap. Eerst in Het Turks, daarna in het Engels en in het Marokkaans en tenslotte in het Nederlands: 'Dit politiebureau is van maandag tot en met woensdag van 's middags vier tot 's ochtends half twaalf gesloten. Voor spoedzaken kunt u contact opnemen met telefoonnummer 0900 8844
"Kies 2. Als u zich nader wilt informeren over het nieuwe nationale politieuniform."
"Kies 3. Als u van mening bent dat het aanleggen van blauw gekleurde trottoirs een bijdrage is aan meer blauw op straat."
"Kies 4. Als u een gejodelde versie van het Wilhelmus wilt horen uitgevoerd door het duo Ivo Opstelten & Jet Bussemaker. Bestel nu al vast voor 30 april 'Maximaal Oranje', een pracht CD met 25 keer diverse stijlvariaties, zoals disco, salsa en dixieland, van het Wilhelmus, gezongen door verschillende leden van het kabinet Rutte IV in steeds wisselende formaties. Bonustrack: Beatrix, Máxima en Willem-Alexander rappen "Op de grote stille heide dwaalt een herder eenzaam rond."
"Kies 5. Als u uw papegaai, marmot, poes, hond zes maanden geleden voor het laatst levend gezien hebt."
Daarna werd de verbinding plotseling verbroken en moest ik opnieuw beginnen. Dit keer kwam ik niet verder dan Kies 7, maar ik kon nog steeds geen aangifte van diefstal doen en toen ik daarna het nummer opnieuw probeerde te kiezen, ontving ik de mededeling dat het momenteel erg druk was en het een uur later nog maar eens moest proberen. Uren daarna ontving ik nog steeds diezelfde boodschap. Uiteindelijk lukte het me om even na twee uur 's nachts contact met de politiepost te krijgen. Ik kon het totale keuzemenu beluisteren, maar diefstal werd niet als optie genoemd. Aan het slot kreeg ik vraag voorgelegd of ik aan de telefoon wilde blijven om met een dienstdoend politieambtenaar van gedachten te kunnen wisselen. Dat wilde ik. Dus bleef ik aan de lijn en hoorde de volgende boodschap. Eerst in Het Turks, daarna in het Engels en in het Marokkaans en tenslotte in het Nederlands: 'Dit politiebureau is van maandag tot en met woensdag van 's middags vier tot 's ochtends half twaalf gesloten. Voor spoedzaken kunt u contact opnemen met telefoonnummer 0900 8844
Als het zo doorging kon ik naar mijn neus
fluiten, want dat telefoonnummer had ik steeds gebeld.
Geen stoom
Mijn
treinenverzameling concentreert zich op de Franse spoorwegen, maar dat
wil niet zeggen dat ik zo nu en dan een uitstap maak naar iets wat
elders op de spoorstaven verscheen en dat heeft te maken met wat in de
jaren twintig van de vorige eeuw passeerde, toen men er achter kwam dat
het rijden met door stoomlocomotieven getrokken rijtuigen op secondaire
lijnen toch wel erg prijzig was. De eerste pogingen om dat te
veranderen vonden natuurlijk niet alleen in Frankrijk plaats, waar de
firma SOMUA (Société d' Outillage Mécanique et d'Usinage d'Artillerie),
ontstaan in 1914 door samensmelting van Bouheuy, Farcot, Champigneul
met als belangrijkste partner Schneider & Cie., na eerst een autobus
van treinwielen te hebben voorzien, in 1922 voor de État (de Franse
staatsspoorwegen) een door een met een benzinemotor aangedreven rijtuig
op de rails zette, dat zo succesvol was dat er een kleine serie werd
gebouwd. Daartoe werd bij een in 1888 gebouwd derde klasse rijtuig voor
iets meer dan de helft de houten bovenbouw verwijderd en vervangen door
een motortcompariment met een viercylinder Schneidermotor, die zowel
op benzine, benzol als alcohol kon lopen, een vierversnellingsbak, een
cabine voor de machinist en een bagageafdeling. In gebruik bleek te zo
ontstane voertuig de helft goedkoper in gebruik dan een stoomlocomotief
met rijtuig.
Maar
ook in de Verenigde Staten zocht men naar besparingen en zo ontstond dit
merkwaardige voertuig, waarbij kenners meteen de neus van de destijds
fameuze Mack "Bulldog"-vrachtwagen herkennen. In feite past het voertuig
helemaal niet op mijn baan, het is een slagje te groot en heeft
bovendien in Cernay niets te zoeken, maar op een of andere manier vond
ik het model zo aandoenlijk dat het diende te worden aangeschaft.
Benzinemotoren
leverden in de jaren twintig eigenlijk te weinig vermogen om een
railvoertuig een behoorlijke snelheid te geven, zo reed het prototype
van het État bij het maximale toerental van 1200 toeren per minuut niet
sneller dan zestig kilometer per uur en de in serie geproduceerde
voertuigen dertien kilometer sneller, zodat het gebruik tot secondaire
lijnen beperkt bleef. Daar kwam verandering in toen men in de Verenigde
Staten overging tot benzine-electrische aandrijving. Zo ontstond de
Doodlebug. Een wonderlijke benaming, want in normaal spraakgebruik is
een doodlebug de larve van een mierenleeuw en dat is iets totaal anders
de bijnaam van een Franse goederentreinlocomotief "Boeuf" (os). In de
Verenigde Staten waren sinds 1905 al railvoertuigen met benzinemotor
leverbaar, maar het succes daarvan was door diverse oorzaken ( geringe
snelheid en mechanische gebreken) uiterst beperkt, daar kwam verandering
in toen de ingenieur van General Electric Hermann Lemp, de
gas-electricaandrijving uitvond en vanaf 1923 leverde EMC
(Electro-Motive Company in Cleveland (Ohio) het voertuig dat Doodlebug
zou gaan heten. De carrossserie werd gebouwd door de St. Louis Car
Company, het electrische deel kwam van General Electric. Later werd ook
de Pullman Company ingeschakeld voor het maken van de carrosserie. De
afgebeelde Doodlebug heeft behalve een passagierscompartiment een grote
bagageafdeling.
HORCH
Het
is in de automobielgeschiedenis een aantal malen gebeurd dat de neuzen
van de aandeelhouders in een andere richting wezen dan de neus van de
oprichter van de firma. De meest bekende voorbeelden zijn Ransom E.
Olds die het naar hem genoemde Oldsmobile verliet en een nieuw bedrijf
met zijn initialen R.E.O. begon en er is August Horch die, toen hij A.
Horch & Co. Motorwagenwerke A.G. in Zwickau vaarwel zei, eerst nog
even auto's produceerde onder de naam Horch maar in 1910 door zijn oude
firma gedwongen werd zijn producten van naam te veranderen en dus gingen
zijn wagens Audi heten. Op de foto een Horch 853A met een carrosserie
van Voll & Ruhrbeck uit Berlijn-Charlottenburg van vlak voor de
Tweede Wereldoorlog, voorzien van aachtcylinderlijnmotor met een inhoud
van bijna vijf liter. Voll & Ruhrbeck hielden het in 1945 met een
volledig platgebombardeerde fabriel voor gezien.
24.9.22
Mazouk
Een paar weken geleden meldde ik het een en ander over de mazurka, hoe de oorspronkelijke mazurek dankzij Chopin op het concertpodium belandde. Maar de mazurka wordt ook gewaardeerd in de Caraïben, zij het onder de verbasterde naam mazouk.
23.9.22
22.9.22
UNA 23
Wij
cairnterriers zijn direct, wij draaien er niet omheen. Wanneer ik een
kat zie dan blaf ik. Zij weet dan meteen waar zij aan toe is, geen
achterbakse streken van mijn kant, over haar gedrag tegenover mij ben ik
niet zo zeker. Ik kom voor mijn mening uit en dus vind ik wat in een
dik boek, dat het mensdom de bijbel noemt, geschreven staat historisch
behoorlijk onverantwoord. Het draagt bovendien bij aan de arrogantie van
het mensdom dat zichzelf als kroon op de schepping ziet. Op de zesde
dag zou god eerst de landdieren geschapen hebben, het vee, de kruipende
dieren en de wilde dieren. Nu behoor ik niet tot het vee, ik kruip niet
en ben allesbehalve wild. Maar goed, ik vergeet ook wel eens wat.
Vervolgens schiep god het mensdom om over vissen, vogels en alle dieren
die op aarde rondkruipen te heersen. Als ik die zin goed begrijp was dat
wat scheppen betreft gods laatste daad. Nou mooi niet, want wij - ik
bedoel, wij cairnterriers, dateren pas van 1600 - en dat is, zeg nou
zelf, een flink aantal eeuwen later. Ik heb dus als je het allemaal goed
nagaat, veel meer recht om over vissen, vogels en andere dieren te
heersen dan het mensdom. Niet, dat ik daar behoefte aan heb, want ik ga
een brasem niet vertellen hoe hij van het ene slootje naar het andere
slootje moet zwemmen, laat staan dat ik dat een paling duidelijk wil
maken. Het mensdom wil dat klaarblijkelijk wel, daarom zie ik
waarschijnlijk soms mannen met dunne stokken langs de kant van het water
staan: zij wijzen de vissen de weg.
21.9.22
UNA 22
Wij,
honden worden gezien als 's mensdoms beste vriend, maar misschien kan
iemand me eens uitleggen waarom we iedere keer dat we in de bijbel
genoemd worden en dat schijnt meer dan veertig keer te gebeuren - ik heb
trouwens geen zin om het na te tellen - dat dat in negatieve zin
gebeurt. Is er één zogenaamd christelijk mens die zich daar druk om
maakt? Nee, voor alles en iedereen zijn er actiecomitees: "Doe de augurk
de deur uit", "Poets Humberto Tans schedel glimmend met Erdal", en
"Geef Wopke Hoekstra een zoen voor het slapen gaan", maar over onze
discriminatie zwijgt het mensdom.
Niks optochten naar het Malieveld met vliegend vaandel en slaande trom.
Geen cabaretiers, zangers of politici die stelling nemen. Misschien
moeten wij zelf optrekken, waar naar toe weet ik nog niet. Naar
Hon(d)selersdijk? Misschien is de bijbel opeten wel een optie. Met
kleine hapjes, want volgens mij ligt hij zwaar op de maag.
Una Barquhar
UNA 21
Una mee in
de trein naar Duitsland. Hoe doe je dat? Het blijkt niet eenvoudig: als
een hond kleiner of net zo groot is als een huiskat (laat Una niet horen
dat ze vergeleken wordt met een kat), dan moet hij/zij in een draagkorf
en mag hij/zij gratis mee, is de hond groter dan een huiskat dan reist
hij/zij op een kinderkaartje, zonder recht op een zitplaats, want
zitplaatsen zijn voorbehouden aan mensen, bovendien dient de hond
tijdens de reis voorzien te zijn van een muilkorf. Er blijken twee
soorten kinderkaartjes te zijn: één voor kinderen van nul tot zes jaar
en één voor kinderen van zes tot veertien jaar. De eerste soort blijkt
bij de Bundesbahn niet verkrijgbaar want kinderen tussen nul en zes jaar mogen niet onbegeleid reizen en mijn aangeschafte reisbiljetten blijken niet te combineren met een nieuw te kopen kinderkaartje.
Inmiddels redelijk doorgedraaid vanwege deze Deutsche
Antihundmaßnahmen, neem ik maar eens per email contact op met NS
Internationaal en krijg de raad te bellen: in vijf minuten wordt
de zaak vervolgens opgelost. Nu alleen Una nog leren dat ze haar eigen
kaartje zelf moet overhandigen: "Bitte schön Herr Schaffner!"
20.9.22
UNA 18
Bovenstaande foto aan Una laten zien, die daarna gillend van de lach
over de grond kroop, niet vanwege het kostuum, maar vanwege het
uiterlijk van de kat. Ze vroeg: "Ur fowk actually keepin' sic' misfits?" "Ja Una, er zijn mensen met wonderlijke schoonheidsidealen." "An' dae they pit them tay?" "Jazeker, ze worden geaaid ook." "Naethin' weirder as folks!", was Una's afsluitend commentaar.
19.9.22
UNA 17
Ieder
jaar eind december ga ik naar Liel, ik schrijf dat expres fonetisch
want anders zouden jullie kunnen denken dat ik naar Langelille ga en
dat lijkt me net zo erg als Koufurderrige of Scharnegoutum. Ik ga naar
Liel omdat daar kaalhoofdigen, die hun afgeschoren hoofdhaar aan wangen
en kin geplakt hebben, niet zoals
hier, vuurwerken. Dat woord vuurwerken begrijp ik trouwens niet zo
goed, want waarom zou je het aansteken van een lontje werken noemen? In
Nederland is een meneer Blokhut, maar hij kan ook anders heten, in
ieder geval is hij in de "hij landt", dat vermoedelijk betekent dat hij
weet waar de heilige geest na te zijn uitgestort, neerkomt, druk bezig
de rokers uit te roeien, terwijl hij vergeet dat op 31 december een
hoeveelheid CO2 de lucht ingaat die gelijk is aan de jaarlijkse uitstoot
van het autopark.
Ik was weer
even op reis. Eigenlijk ben ik best een bereisde hond, ik was al in
Unna, Münster, Trier, Bielefeld, Bad Breissich, Bad Pyrmont, Koblenz en
in Liel dus. Dit keer was ik in Schiltigheim, dat ligt vlak bij
Straatsburg. Je moet er via een luchthaven die "het doelpunt" heeft naar
toe, zelfs zonder videoref moet ik het doelpunt afkeuren want het was
vooral op de heenreis een puinhoop. Reizen voor een hond, ik heet in
Frankrijk sjen wat in het Fries zien betekent, best duur, mensen betalen
van het doelpunt naar Straatsburg 49 euro, ik kost 32,80 en heb dan
nog niet eens recht op een eigen zitplaats. Voor mij is het heel
lastig dat ik in Frankrijk sjen heet, wat dat betreft is onze taal een
stuk eenvoudiger: ik begreep meteen dat een hond die opgesloten zat in
een voortuin in Schiltigheim de smoor in had. Het was een schnauzer, die
heeft zijn naam toch al niet mee, met de Schnauze in beide Pfoten,
zoals dat heet. Iedere keer, wanneer ik langs wandelde, liet hij uit
pure frustratie woeste klanken horen. Maar ik loop vooruit want eerst
moet ik vertellen wat er gebeurde toen we in Straatsburg aankwamen en
een taxi zochten om naar Schiltigheim te gaan. De eerste taxi wilde ons
niet meenemen, de tweede ook niet en toen ging er een lampje op dat het
om mij ging. De chauffeurs wilden geen hond in hun auto. Ik dacht nog
even dat het muzellieden waren, maar nee, ik zou stinken en ik mocht
van de vierde taxichauffeur wel mee in de kofferbak. Nou heb ik best
een goede neus en die chauffeurs stonken erger dan ik: nummer één en
drie naar tenenkaas, nummer twee naar beschimmelde flammkuchen, nummer
vier en zes waren naar een wc geweest waar het toiletpapier op was en
nummer vijf en zeven waren niet okselfris, gelukkig was chauffeur
nummer acht zo vriendelijk mij wel mee te nemen.
Una Barquahar
(23.08.2019)
UNA 16
Toen ik nog
een jonge hond was, dat ben ik niet meer, want ik ben nu
veertieneneenhalf, dacht ik dat de mensen in Frankrijk drie soorten
thee dronken, wij honden houden niet van thee, maar daar gaat het nu
niet om: liberthee, fraternithee en egalithee, dat laatste zou een soort
rooibos zijn en dat is natuurlijk helemaal geen thee. Later dacht ik
dat égalité met een type
wegdek te maken had: asfalt, glad en niet zo hobbelig als kasseien. Nu
weet ik dat het met gelijkheid te maken heeft. Nou daar mankeert het,
ondanks het feit dat het Europese Parlement in Straatsburg staat, in
Frankrijk nog al aan: het is alles mensdom wat de klok slaat, wij
honden worden fors achtergesteld. Achteraf heb ik best spijt dat ik geen
geel vestje had meegenomen, maar ja, dan was ik toch slechts een
eenzame protestant gebleven, al geloof ik dat het mensdom onder
protestant weer iets heel anders verstaat, maar jullie begrijpen hoop ik
wat ik bedoel. Ze hebben het in Frankrijk nog altijd over 1789 en ze
mogen wat graag de Marseillaise zingen, die trouwens in Straatsburg
geschreven is, maar van enige behoorlijke gelijkstelling tussen ons
honden en het mensdom is absoluut geen sprake. Dat is een schande of
zoals ze daar zeggen "c'est une honte". Wonderlijk dat dat laatste
woord zoveel op hond lijkt, dat kan geen toeval zijn.
Una Barquhar
(25.08.2019)
UNA 15
Favoriete stek. Mens door straat: opgewonden nng-nng-geluiden. Mens
opent tuinhek en komt tuinpad op: hijgen, daarna blaffen en snel naar de
voordeur, blijven blaffen. Mens met hond in straat: hijgen,
nng-nng-nng, blaffen, rennen, bocht te kort nemen, achterpoten
wegslippend naar de bank, op de leuning daarvan forse blafpartij. Kat in
de tuin: snel hijgen, blaffen, naar de bank, terug naar de favoriete
stek, weer naar de bank, hysterisch blaffen, terug naar favoriete stek,
blijven blaffen, minutenlang nahijgen.
(12.01.213)
UNA 12
Als ik
ergens ben, denk ik er altijd even over na of ik er zou willen wonen,
dat heb ik dit keer ook gedaan, in Schiltigheim zou ik heel
waarschijnlijk wel mijn domicilie willen hebben, maar in Straatsburg
nooit. Nee, never! Ze kunnen daar op elk gebouw dan wel 'EUROMETROPOOL"
kalken, maar dat is dan naar ik aanneem speciaal voor Polen en niet
voor honden, zoals ik. Ze hadden in Schiltigheim, in het het huis waar
ik logeerde, televisie en zelfs DOGTV, een kanaal speciaal voor
honden, dat is het domste wat ik ooit gezien heb, in plaats van
lekkere brokjes te tonen, zag je een bruine hond minutenlang uit het
raam van een auto hangen, met zijn hoofd in de wind terwijl iedere
dierenarts je kan vertellen dat dat niet goed is voor je oren. Ook
zag ik een reclame waardoor ik te weten kwam dat "Kataar Airways" het
weer sponsort, dus als er door zeer dichte mist op Schiphol niet meer
gevlogen kan, weet u waar u een klacht in kunt dienen, bij "Kataar
Airways". Ik ben trouwens best nieuwsgierig wat "Air Albigeois"
sponsort, misschien de temperatuur?
Ik ben in
Straatsburg in een groot park geweest, dat heet de Orangerie, maar het
heeft gelukkig niks met Nederlands voetbal te maken, noch met Willem
Alexander en zijn familie, toch is er een paleis, maar dat is gebouwd
voor de vrouw van Napoleon. Wat ik heel leuk vond was dat ik eindelijk
de ooievaar, zoals julliezelf natuurlijk heel goed weten de brenger van
het mensdom, eens van dichtbij kon bekijken. Een ooievaar heet in de
Elzas storig.
Er zijn
heel veel bedelaars in Straatsburg, sommigen hebben een hond, een
enkeling zelfs twee. Ik begrijp dat niet zo heel goed, wanneer je niet
voor jezelf kunt zorgen en moet bedelen, waarom je dan een hond of twee
neemt. Ik zag een Duitse herder, een soort hond dat na de Tweede
Wereldoorlog, vanwege die oorlog in Amerika omgedoopt werd tot alsatian,
dat elzasser betekent, voortstrompelen naast een bedelaar - naar een
dag achter een kartonnen bekertje op het hete asfalt - en liet even een
vriendelijk en medelijdend blafje horen, waarop de herder mij
vriendelijk groette en hij vervolgens door de bedelaar zo flink met de
riem geslagen werd dat hij jankte.
Una Barquahar
(25-09-2019)
18.9.22
UNA 11
Deze
natwaalf heb
ik mijzelf achter de computer gezet om te beteren mijn Nederlands, want
volgens sommigen blaf ik nog steeds met een Schots accent, maar
omdat ik had gehoord ook dat er een plaats is die Katlijk heet. Dat is
een
heel vreugdevol naam. Ik krijg visioenen van een kerkerf gevuld met
kleine grafstenen, vol met namen als Poekie, Mauwy en Fiedelientje,
waar ik dan overheen ga lopen en als incarnatie van Boris Vian -
niet ga spuwen - maar ga pissen op die graven. Katlijk is echt
bestaand
en het ligt in Friesland, bij een plaats dat is genaamd Heerenveen.
Zouden de heren uit dat veen hun katten in Katlijk begraven? Ik kon
niets vinden daarover op de computer, wel dat er vroeger hebben geweest
twee
Katlijken: Groot Katlijk en Klein Katlijk, waarschijnlijk met grote en
kleine grafstenen, maar ik heb daar geen zorgen over, meer belangrijk
is dat een plaats met zo'n naam een grotere bekendheid krijgt en dat er
veel
meer Katlijken moeten zijn.
Una Barquhar.
(21.06.2015)
UNA 10
Er zijn mensen die twijfelen aan de intelligentie van een hond en er zijn natuurlijk domme honden, net zoals er trouwens domme mensen zijn. Gister vertoonde Una een staaltje dat ik voor logisch denken verslijt. Sinds er liften zijn in het station Naarden-Bussum, ga ik, om Una's korte beentjes te ontzien, met de lift; ik moet op een knop drukken om de lift op de juiste etage te laten komen. Gister, de lift is niet op de juiste hoogte, rent Una, een verwoed treinreizigster, naar de lift, ze krabt aan de deur, krabt nog eens aan de deur, maar die gaat niet open. Ze draait zich resoluut om en wandelt naar de trap om die te gaan gebruiken om op het perron te komen. Zoiets vind ik geweldig knap.
(02.07.2015)
Subscribe to:
Posts (Atom)