In juni 1975, Neeltje was toen 81 jaar oud, schreef ze dit gedicht:
Voor de stap naar het Rusthuis werd aanvaard
Wer't men yn it doarp ek wennet,
Yn in strjitte - oan in plein,
For immen die allinne oerblieuwt
Is de stilste dei - de Snein.
't Wurk dat is al gau berêdden
Kofje sette - komt d'r es ien?
Né - al die auto's, brommers, fytsen,
Né - die witte fan gjin stêdden.
Ja - as soms de need op 't heechst is,
En de bern die haww toast,
Ja, dan komt it Heit yn 't sin soms,
As Mem seit: Efkes oan by muoike Koos.
Muoike sjocht de stoet al kommen,
Wit ek 't boadskip wol mei ien.
Muoike!!!!!! Bliuw hjir lekker weinjen,
Foaral net nei in Rusthûs gean!!!!!!
'n Jong pearke yn 'n nije auto,
Haw' as einddoel Omke Klaes.
Zij: Omke wennet hjir sa prachtig,
Omke kin 't wurk net mear de baas.
It is ald perslein, hja hat der sin oan!!!!
Hij: Sit net Oom, oer it pakken ien,
En it ferhûzjen, wy stean jo bij!!!!!!
Omke tinkt och sok praet myn jonkje,
Né, dat's wier foar my gjin nijs.
Hawwe freonen en famylje
Skatten part en goud besjoen,
Dan Omke! neat is better as in Rusthûs
Minsken: O, der haw jim't skoan.
Wat jim as minsken werne en dien ha,
Die skatten lit jim efter nou....
Wat yn Gods krêft jim noch jûn is
Brûk dat hjir as Man en Frou.
