Nashville is, overigens niet volgens iedereen, de muzikale hoofdstad van de Verenigde Staten. Dat is niet altijd zo geweest, voor de countrymuziek misschien, maar voor alle andere muziek was het een ietwat achtergebleven, muzikaal nauwelijks interessante provinciestad tot Bob Dylan er eind jaren zestig met sessiemuzikanten uit de stad opnamen ging maken. Die sessiemuzikanten kregen een erenaam: Nashville Cats en om een en ander te onderstrepen verscheen er zelfs een plaatje van The Lovin' Spoonful met die titel en is er momenteel een tentoonstelling in Nashville ter herdenking van het feit. Ik las er een groot artikel over in de International New York Times, het wonderlijke was dat de beide groepjes, die de sessiemusici zelf formeerden in het artikel niet genoemd werden: Areacode 615 en Barefoot Jerry. In beide progressieve bandjes speelde gitarist Wayne Moss (foto) de hoofdrol, hem heb ik nooit gesproken, multi-instrumentalist Charlie McCoy daarentegen wel, in 1978 's morgens rond een uur of half tien, in een studio in Nashville. Hij was verbaasd dat niet alleen hij zijn
partijtje moest spelen, maar dat alle muzikanten er voor de opnamen
waren, wat hem de opmerking "The whole shebang is here" ontlokte. Hij
had het druk, er volgden die dag nog drie opnamesessies. Van Area Code
615 (615 is het netnummer van Nashville) verschenen twee elpees en ik
heb beide platen, die volledig afwijken van wat toen in het Nashvill'se
countrywereldje gebruikelijk was. De leden van Area Code 615 waren:
Weldon Myrick, steelguitar; Bobby Thompson, banjo; Buddy Spicher, viool;
Charlie McCoy, mondharmonica, Mac Gayden, gitaar; Wayne Moss, gitaar;
Norbert Putnam, bas en cello en Kenneth Buttrey, drums. De eerste elpee
uit 1969 opende met "Southern Comfort". De tweede elpee verscheen een jaar later. Het repertoire van Area Code 615 is groot, niet alleen stukken van Bill Monroe, maar ook Lennon & McCartney, Otis Redding, Bob Dylan komen, naast eigen composities, voorbij. Dit is Monroes "Scotland".6.4.15
Nashville Cats
Nashville is, overigens niet volgens iedereen, de muzikale hoofdstad van de Verenigde Staten. Dat is niet altijd zo geweest, voor de countrymuziek misschien, maar voor alle andere muziek was het een ietwat achtergebleven, muzikaal nauwelijks interessante provinciestad tot Bob Dylan er eind jaren zestig met sessiemuzikanten uit de stad opnamen ging maken. Die sessiemuzikanten kregen een erenaam: Nashville Cats en om een en ander te onderstrepen verscheen er zelfs een plaatje van The Lovin' Spoonful met die titel en is er momenteel een tentoonstelling in Nashville ter herdenking van het feit. Ik las er een groot artikel over in de International New York Times, het wonderlijke was dat de beide groepjes, die de sessiemusici zelf formeerden in het artikel niet genoemd werden: Areacode 615 en Barefoot Jerry. In beide progressieve bandjes speelde gitarist Wayne Moss (foto) de hoofdrol, hem heb ik nooit gesproken, multi-instrumentalist Charlie McCoy daarentegen wel, in 1978 's morgens rond een uur of half tien, in een studio in Nashville. Hij was verbaasd dat niet alleen hij zijn
partijtje moest spelen, maar dat alle muzikanten er voor de opnamen
waren, wat hem de opmerking "The whole shebang is here" ontlokte. Hij
had het druk, er volgden die dag nog drie opnamesessies. Van Area Code
615 (615 is het netnummer van Nashville) verschenen twee elpees en ik
heb beide platen, die volledig afwijken van wat toen in het Nashvill'se
countrywereldje gebruikelijk was. De leden van Area Code 615 waren:
Weldon Myrick, steelguitar; Bobby Thompson, banjo; Buddy Spicher, viool;
Charlie McCoy, mondharmonica, Mac Gayden, gitaar; Wayne Moss, gitaar;
Norbert Putnam, bas en cello en Kenneth Buttrey, drums. De eerste elpee
uit 1969 opende met "Southern Comfort". De tweede elpee verscheen een jaar later. Het repertoire van Area Code 615 is groot, niet alleen stukken van Bill Monroe, maar ook Lennon & McCartney, Otis Redding, Bob Dylan komen, naast eigen composities, voorbij. Dit is Monroes "Scotland".