Byrds enzo

Sommige muziekgroepen leken doorgangshuizen, The Byrds was er één, maar  The Flying Burritos Brothers sloeg op dat gebied werkelijk alles, er bestaan  opnamen van de groep waarin geen enkel oorspronkelijk lid te vinden is. Ik kom hierop omdat ik gisteravond een email kreeg van Gene Parsons (foto), ooit drummer zowel  van The Byrds als van The Flying Burrito Brothers. Net als met Ry Cooder gingen onze gesprekken lang niet altijd alleen maar over muziek, regelmatig sloegen we een zijweg in en hadden we  het over oude auto's. Gene Parsons was een  techneut en hij is het die de legendarische gitarist Clarence White aan de "stringbender" hielp. Hoe, vertelt hij hier. Behalve drums speelde hij ook banjo, mondharmonica en gitaar en hij zong, oorspronkelijk samen met Gib Guilbeau, die hij later opnieuw tegenkwam in The Flying Burrito Bros. Het duo Guilbeau/Parsons werd uitgebreid met Clarence White en bassist Wayne Moore tot Nashville West. Dat was in 1967, daarna vinden we Clarence White in  The Byrds, kort daarop voegt Parsons zich bij dat gezelschap als  vervanger van drummer Kevin Kelley. De muziek van The Byrds, destijds behalve uit White en Parsons,  bestaande uit Roger McGuinn en Skip Battin zorgt voor de muziek van de film "Easy Rider" met Peter Fonda en Dennis Hopper in de hoofdrollen. De groep heeft met name door de achtergrond van White een sterke  hang naar accoustische  countrymuziek en maakt dat in deze sessie - overigens van slechte beeldkwaliteit - waar. Gene Parsons begint na het ontbinden van The Byrds een solocarrière, uit  die periode dateert dit "Willin" te vinden op de elpee "Kindling" uit 1973, daarna voegt hij zich bij The Flying  Burrito Brothers, oorspronkelijk een project van Gram Parsons, Chris Hillman, "Sneaky Pete", Kleinow, Chris Ethridge en kort daarna Mike Clarke.  Gram Parsons, Chris Hillman en Mike Clarke hebben alle  drie deel uitgemaakt van The Byrds en ook hier klinken dus coutryinvloeden duidelijk door, maar het gezelschap is in de orginele bezetting geen lang leven beschoren en de elpees ""Flying Again" en "Airborne", waar Gene Parsons aan meewerkt,  halen bij lange na niet  de kwaliteit van de eerstelingen "The Gilded Place of Sin" en "Burrito de Luxe".