In
Latijns-Amerika is son het woord voor lied. Mexico, met zijn van streek
tot streek verschillende cultuur, kent verschillende vormen van sones,
een heel bekende is de huapango, net als de son jarocho, uit de buurt
van Veracruz. Hier
wordt een huapango door twee heren gezongen en gespeeld in een
rumoerige cantina, maar de de huapango is dankzij de Mexicaanse
componist José Pablo Moncayo (foto) ook naar de concertzaal gebracht. Er
is onder 'serieuze' componisten uit landen, waar een duidelijke
muzikale folklore bestaat, altijd een discussie geweest of hun werk
beinvloed moest worden door die folklore, of dat ze aanluiting moest
hebben met wat er internationaal compositorisch gebeurde. Die discussie
vond bijvoorbeeld in de negentiende eeuw plaats in Rusland en in de
twintigste eeuw in Spanje plaats. De in Guadalajara geboren Moncayo
(1912 - 1958) koos duidelijk voor de eerste stroming: aansluiting bij de
folklore van Mexico. Hij studeerde compositie bij Carlos Chavez in
Mexico-Stad, terwijl hij zijn brood verdiende als jazzpianist."Huapango" uit 1941 was zijn eerste symfonische werk. Wie op zoek
is naar een CD met Montoya's 'Huapango' en geinteresseerd is in andere
Mexicaanse componisten moet op zoek naar deel drie van de
voortreffelijke serie Musica Mexicana (ASV Digital CD DCA 871).
