Je hoort op straat zelden iemand meer fluiten. Dat vind ik vreemd, mijn vader was een echte buitenfluiter, als hij thuis
kwam hoorde je hem al van verre aankomen, altijd met hetzelfde wijsje, waaarvan
ik de titel helaas vergeten ben, het was iets van "Lammerschans",
maar ik kan het mishebben, want het is lang geleden. De jongens uit de buurt
floten ook allemaal, maar waarschijnlijk zijn de buitenfluiters verdwenen omdat
nu iedereen in de auto zit en naar de radio luistert en als ze niet in de auto zitten
dan lopen of fietsen ze al sms-end of telefonerend. Ik vind het jammer dat er
niet meer op straat gefloten wordt. Als meisje hoorde je niet op straat te
fluiten, ik heb dat dus ook nooit gedaan, ik ben een typische binnenfluiter en
doe het altijd wanneer ik stof of stofzuig, dan laat ik de radio uit en fluit,
soms ook het liedje van mijn vader als hij onze straat infietste. Ik zet de Van der Blaf dan zolang in de keuken want stofzuigers behoren niet tot zijn
vriendenkring. Ik zal woensdag aan Katja en Gijsbertus toch eens vragen of zij
nog fluiten, het gekke is dat een uitdrukking als "fluitend aan het werk
zijn" nog steeds gebruikt wordt, maar niemand doet het meer en
over een paar jaar weet niemand meer wat het eigenlijk betekent, wat dat
betreft is fluiten net de Tweede Wereldoorlog.
Een heel enkele keer hoor ik nog iemand op zijn
vingers fluiten, dat heb ik nooit geleerd, maar mijn vader kon het
heel goed zelfs op twee manieren: hij stak twee vingers tussen zijn lippen of
hij maakte een rondje met zijn duim en wijsvinger en deed hetzelfde, er waren
vroeger ook kunstfluiters, je had Jan Tromp en Ronnie Ronald, van de laatste
hadden we zelfs een grammofoonplaat, de enigsten die nog op hun vingers fluiten
zijn mannen die hun hond uitlaten maar ook die sterven uit, ik bedoel de mannen,
niet de honden. Nu is dat maar goed ook, want vaak zijn dat vervelende mannen
die hun hond niet aan de riem hebben en daar heb ik een hekel aan, want dat zijn
dikwijls hele grote honden, die achter Van der Blaf aangaan en ik ben o, zo
bang dat ze hem dan wat aan zullen doen. Die mannen denken intussen dat ze hun
honden met een fluitje kunnen dirigeren in plaats van met de riem. Nou heb ik
al meegemaakt dat zo'n grote rooddweiler op Van der Blaf aankwam, ik heb Van
der Blaf toen razendsnel op de arm genomen, maar toen moest dat sekreet van een
rooddweiler natuurlijk mij hebben, de baas van de rooddweiler kwam toen, het
was hier om de hoek, doodgemoedereerd aanstappen en zei dat hij afmoest en bood
niet eens zijn excuses aan. Ik heb toen gezegd dat hij de rooddweiler moest
aanlijnen want dat zulks in de gemeentewet staat, maar daarna zei hij:
"Ach oud wijf, zeur niet!" Op zulke momenten is de politie natuurlijk
in geen velden of wegen te zien en als ze wel te zien zijn zitten ze met hun luie
reet in een auto, waar ze nooit en te nimmer uitkomen behalve om een rookworst bij de Hema te kopen. Gelukkig heb ik de man
en zijn rooddweiler daarna nooit meer gezien, waarschijnlijk woonde hij
hier niet eens, maar wel de boel terroriseren, een woord waar ze het in de
krant en op de televisie de hele tijd over hebben maar waar duidelijk helemaal
nooit niets aangedaan wordt.
Als hondenbezitter krijg ik regelmatig post waar ik helemaal niet om gevraagd heb, klaarblijkelijk is er een of andere onverlaat die mijn adres aan diverse instanties verkoopt, zo kreeg ik onlangs het verzoek om me te abonneren op het maandblad 'De Vegetarische Hond", waaruit maar weer blijkt dat ze altijd Van der Blaf en zijn soortgenoten moeten hebben, want van het weekblad "De Vegetarische Kat", laat staan "De Vegetarische Cobra" is natuurlijk nooit geen sprake. De hoofdredacteur van "De Vegetarische Hond" is de in Blaricum wonende Syrische dierenarts Babba le Khoukhyez, op de voorpagina van het proefnummer dat ik kreeg stond president Assad samen met president Poetin terwijl ze samen een bakje gerstepap aan een chihuahua voeren.
Als hondenbezitter krijg ik regelmatig post waar ik helemaal niet om gevraagd heb, klaarblijkelijk is er een of andere onverlaat die mijn adres aan diverse instanties verkoopt, zo kreeg ik onlangs het verzoek om me te abonneren op het maandblad 'De Vegetarische Hond", waaruit maar weer blijkt dat ze altijd Van der Blaf en zijn soortgenoten moeten hebben, want van het weekblad "De Vegetarische Kat", laat staan "De Vegetarische Cobra" is natuurlijk nooit geen sprake. De hoofdredacteur van "De Vegetarische Hond" is de in Blaricum wonende Syrische dierenarts Babba le Khoukhyez, op de voorpagina van het proefnummer dat ik kreeg stond president Assad samen met president Poetin terwijl ze samen een bakje gerstepap aan een chihuahua voeren.