Terug naar de tijd van de zwijgende film. De projectieapparatuur was in het prille begin nou niet bepaald geluidloos en omdat dat lawaai te maskeren werd er al gauw bij cinemavoorstellingen muziek gemaakt: een pianist, een organist of een miniem orkestje werd ingehuurd en men ontdekte dat muziek nog een extra rol kon krijgen door hetgeen op het scherm gebeurde te onderstrepen. Dat vereiste van de muzikant nogal wat voorbereiding en oplettendheid en dus besloten filmmaatschappijen bij een film bladmuziek te verstrekken, dat bood tegelijkertijd de bioscopen de orkesten te vergroten. Ook bestond de mogelijkheid om een American Fotoplayer aan te schaffen: in principe een pianola met een heleboel met de hand te bedienen franje: orgel, claxon, bekkens, xylofoon, fluitje, kleppers, sirene, bel, kortom een heel arsenaal om de film van adekwate achtergrondgeluiden te voorzien. Joe Rinaudo heeft zo'n American Fotoplayer in zijn huiskamer en laat in deze ragmedley zo ongeveer alle mogelijkheden horen.
