De volgende dag, een zondag, tegen vieren kwamen de gebruikers thuis. Ze hadden
in Lüttich overduidelijk inkopen gedaan. Ze begonnen de aangeschafte
spulletjes, en dat waren er zo te zien nogal wat, uit te pakken: een Pools
wandbord - "Święta Maryjo" riep het
suikerpotje verheugd - een nootmuskaatmolentje en twee theekop- en
schoteljes. Renate was het meest geinteresseerd in de theekopjes, per slot van
rekening zou de in haar gezette thee in in die kopjes terecht komen. Helga werd
tot Renates grote vreugde een plank lager gezet en de theekopjes kwamen naast
haar te staan. Voorname theekopjes, dat zag ze meteen, met bloemetjes en een gouden
randje en niet van vandaag of gisteren, nee, je zou ze best antiek kunnen
noemen.
"Meissen?" vroeg Renate zacht, maar er kwam geen antwoord.
Dat zou toch wat zijn, Meissen lag per slot van rekening maar vijfentwintig
kilometer van Dresden, de stad waar zij jarenlang gewoond had, dus ze vroeg het
nog een keer, maar wat harder: "Meissen?" Maar er kwam weer geen
antwoord, misschien hadden de kop en schoteljes omdat ze uit Meissen kwamen,
het wat hoog in hun bol. Toen hoorde ze een diepe zucht van een schoteltje
gevolgd door: "Blimey, where did we end up now? My Chen, maybe in
China? "Can't be", zei een kopje, "It was a very short
trip." "Joe aach in Dzjermanni", zei Renate, die wist dat op de
onderkant van haar bodem het land stond waar zij gefabriceerd was. "In
Deutschland!", verduidelijkte ze. "Have we been there before?, vroeg
een kopje. " "Can't remember", zei een schoteltje, "and
none of us speaks a single word of German." "Oh yes, I do", zei
het andere schotelje, dat niet helemaal bij 'haar' kopje paste, " I've
been here before, quite a while ago, though. In the British Zone."
"Moeten we ons voorstellen?", vroeg het schoteltje dat
eigenlijk niet bij één van de kopjes hoorde. "Zouden we kunnen doen, maar
hoe en wat voor nut heeft het. Ik heb niet het idee dat hier iemand Engels
spreekt. Het theepotje in ieder geval niet." "Nou ja, het staat
beleefd en ik zou het in het klein beetje Duits dat ik ken kunnen doen."
"Niks daarvan", riepen de kopjes en het andere schoteltje in koor,
"geen verbroedering met de vijand." "Maar we zijn helemaal niet
meer in oorlog", zei het afwijkende schoteltje. "Dat kan wel zijn,
maar zodra je even de andere kant opkijkt, rijden ze weer in een tank of zetten
ze een helm op hun kop. Wij zijn met zijn vieren en kunnen het heel goed
gezellig maken met elkaar, daar hebben we dat Duitse keukengerei niet bij
nodig." Renate probeerde iets van de woordenwisseling te begrijpen, maar
dat lukte niet erg."
Alhoewel het Engelse viertal hun conversatie bijna fluisterend gevoerd
had, had een plank lager de waterketel Helga Durchfall haar oor gespitst. Zij
verstond Engels want medio 1946 had ze korte tijd dienst gedaan in een door de
Britten geconfisceerde villa in Berlijn. Ze had een ogenblik overwogen, toen ze
de kop en schoteltjes beluisterde, "Wir fahren gegen Engeland" aan te
heffen, maar dat idee ogenblikkelijk verworpen, het was immers vele malen beter
te zwijgen, want zo kon ze de Engelse communicatie blijven afluisteren. Perfide
Britten, mompelde ze. Renate Rumpel, het theeketelje, stond intussen te trillen
op haar drie korte pootjes. Ze had voorname buren. Niet uit Meissen, maar van
veel verder weg. Jammer dat ze ze niet verstond. Ze vroeg zachtjes:
"Woher?" Het niet helemaal passende schoteltje antwoordde: "From
England, made by Wedgewood."
