Westwut? Westwut?, dacht Renate, was de naam van zo'n fabriek ontstaan
tijdens de koude oorlog? Was het een soort arbeiderscollectief, een
volkseigenesbetrieb, maar dan in Engeland? Maar hoe zou ze dat met haar geringe
kennis van het Engels, de kopjes en schoteltjes kunnen vragen. Een plank lager
stelde Helga Durchfall vast dat de kopjes en schoteltjes van zeer goede komaf
waren. Wedgewood, dat was zoals de Britten het zelf zouden zeggen "top of
the range" en dat niet zij, maar dat verdomde D.D.R.-theeketeltje er naast
mocht staan. Een schande! Ze besloot in te grijpen en riep: "Hi guys.
Jullie weten het waarschijnlijk niet maar jullie zijn naast een communistisch
theepotje geplaatst. Levensgevaarlijk! Als jullie niet oppassen duwt het jullie
van de plank en eindigen jullie in scherven op de stenen vloer."
Zodra de Italiaanse pannen het woord communist hadden gehoord zetten
zij opnieuw "Bella Ciao" in. Het klonk oorverdovend. "Ah",
riep het enigszins afwijkende theeschoteltje, dat van muziek geen kaas gegeten
had, "La Traviata van Donizetti!" Er onstond een felle discussie
onder de Engelse kopjes en schoteltjes: "Welnee", zei een kopje,
"dat is een koor uit de "Barbier van Sevilla" van Rossini."
Het werd Helga Durchfall duidelijk, dat het Wedgewoodkwartet zich in het geheel
niet stoorde aan haar waarschuwing, dat het door Renate van de plank kon worden
geduwd, maar dat het de herkomst van "Bella Ciao" belangrijker vond.
"Na sowas", mompelde Helga, "typisch Engländer. Wir hätten den
Krieg gewinnen können. Doof und abermals doof."
Helga zette toch maar "Wir fahren gegen Engeland" in. Ze
schreeuwde meer dan ze zong. Ergens onder in haar tuit knapte iets bij de
regels "Weine nicht um mich, mein Schatz, und denke: für das Vaterland, da
floß mein Blut!" Het deed pijn maar ze zong dapper door. Ze zou die
verdomde Italianen een lesje leren. Toen de de vrouw des huizes de volgende
ochtend Helga met water vulde, stroomde het water er net zo hard weer uit als
het er in kwam. Er bleek een scheur in de lasnaad tussen ketel en tuit.
"Ach", zei de vrouw, "die ketel is al zou oud ,het wordt tijd
voor een nieuwe." Ze smeet Helga in de vuilnisemmer. Het Wedgdewoodkwartet
zong op dat moment "Land of Hope and Glory."
