27.2.19

Ach, toen 9

U, lezer vraagt zich natuurlijk af, hoe ik, als eenvoudige huivrouw te Deventer, iedere dag deze column weet vol te schrijven, welnu, ik krijg daarbij ondersteuning van Edward Wombattenberg, gelieerd aan het Britse koningshuis, wat betreft koninklijke en internationale zaken, Arturo Tortelini voor culinaire aangelegenheden, terwijl Arie Ramkraak zorgt dat alles netjes onder  het kopje "Ach, toen" op dit blog komt. Vandaag wil ik het met u hebben over het democratisch-socialisme, dat inmiddels vervangen blijkt door het democratisch-lokalisme, waarbij het volk, nu een ieder een goed belegde boterham en een automobiel of twee bezit,  de kans wordt gegeven mee te bepalen welke boompjes in een plaatselijk plantsoen zullen worden geplant. Het democratisch-lokalisme waarbij Henk-Jan Spuytekoren, na jaren in zijn achterkamer de VVD-trompet te hebben geblazen,  plotseling opduikt  als leider  van een lokale partij met ideëen over rotondes, fietspaden, hondendrollen en openingstijden van supermarkten, maar vooral over het te planten struikgewas in de gemeentelijke plantsoenen, waarbij hij de trompet gewisseld heeft voor de grote trom en suggereert dat onder zijn leiding de lokale wereld er volledig anders uit zal gaan zien. Het democratisch-lokalisme is slechts een voorbode van hetgeen in de volgende decennia verwezenlijkt zal worden: buurtdemocratie, gevolgd door straatdemocratie,  waarbij slechts het welzijn van de bewoners van eigen buurt c.q. straat voorop zal staan en de wereld een ieder een rotzorg zal zijn.
Al wordt het door velen ontkend, het Nederlands verliest terrein, niet alleen wordt het door neringdoenden minder gebruikt en vervangen door allerlei Engelse kreten, waarvan  de gebruikers nauwelijks de betekenis weten, het duidelijkst manifesteert zich de teloorgang van onze taal door de verdwijning van allerlei goedvaderlandse scheldwoorden, wanneer hoorde u de laatse keer iemand anders een vlerk noemen om over proleet en patjepeeër maar het zwijgen toe te doen. Het schuim der natie, in grotere getale dan ooit aanwezig, wordt niet meer zo geheten, ook is voor dit tuig het woord falderappes in onbruik geraakt, evenals geteisem, terwijl het kortgebroekte, in singlet geklede, getatoeëerde, frikandelverorberende volkje onze binnensteden vervuilt. Wees eerlijk, wanneer hoorde u voor het laatst lamstraal, mafketel of hondenlul, laatstgenoemd woord eens zo populair bij het voetbalminnend deel der natie, waar zijn ploert, kloothommel, droplul en kapsoneslijer gebleven om over kluns, beheime en lamstraal nog maar te zwijgen. Nee, onze eens zo bloemrijke taal wordt zeer, zeer ernstig door  the sons of bitches bedreigd.
Gistermiddag liep ik bij toeval bij de zogenaamde flappentap van de ING-bank Henk-Jan Zeiberspees, net terug uit Thailand, tegen het lijf. Hij blijkt een fervent lezer van dit blog en vroeg mij eens aandacht te besteden aan de Nederlandse televisie en aan zijn wens voldoe ik volgaarne. In het grijze verleden kende ons land omroepen die ergens voor stonden, was het niet voor katholicisme dan was het wel voor socialisme of protestantisme, tegenwoordig staat zo'n omroep als VARABNN alleen nog voor buikschurft, ingegroeide teennagels en downsyndroom, want avond aan avond worden de kijkers de meest afschuwelijke ziektes dan wel afwijkingen getoond, want je zal het maar hebben, niet waar? Lang geleden had de VARA de nieuwsrubriek Achter het Nieuws, waarin je door Herman Wigbold en de zijnen werd bijgepunt over hoe de wereld er voorstond, tegenwoordig  zit een onbenul temidden van een onbenullig publiek aan een tafel omringd door een aantal onbenullen dat specialist is op diverse gebieden als constipatie, zwerfkeien,  Hongkong en vuurvliegjes, maar zich niet geneert om meningen te hebben over elkaars vakgebied, waardoor uiterst eenvoudig een uur televisie ontstaat, men schijnt zulks infotainment te noemen. 
Een volgend maal vertel ik u over de meer dan fantastische avonturen van gister op dit  blog genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer.