Ach, toen 8

Toen ik jong was hadden manlijke bejaarden hun hoofd bedekt wanneer zij zich buitenshuis begaven, al naar hun sociale klasse dan wel met hoed, dan wel met pet, huidige bejaarden verlaten schaamteloos hun woonte  om het volk hun knokige knieën en hun bespataderde kuiten te tonen, dat zulks bij welopgevoede vaderlanders vomeerneigingen veroorzaakt, deert hen klaarblijkelijk  niet: bruine beentjes en een frisse wind rond het scrotum is het doel waarnaar zij streven. Zelfs neringdoenden generen zich niet om kortgebroekt achter de toonbank te staan om waar aan te prijzen. Stelt u u eens voor: Jelle Zijlstra, Paul de Groot, Carl Romme, een man zo katholiek dat hij een m - teken van de  Heilige Drievuldigheid: Vader, Zoon & Heilige Geest - aan zijn toch al zeer Roomse familienaam had toegevoegd, Hendrik "Boer" Koekoek, Norbert Schmelzer en Hendrik Tilanus (terwijl laatstgenoemde alleen al door zijn achternaam enig recht aan het verschijnen in ondergoed kon ontlenen) om nog maar te zwijgen over Joannes Gijsen en Lou de palingboer, in net boven of onder de knie  eindigende korte pantalons. Ach, waar is de tijd gebleven dat er op dixielandmuziek gedanst werd en krautsurfing, behalve langs het strand van het Duitse eiland Sylt, een nog onbekend fenomeen was, er diende netjes gefoxtrot te worden, want in de meeste lokaliteiten was het zogenaamde swingdansen verboden, dat veranderde met de intrede van de rock en roll, een uit de Verenigde Staten overgewaaid fenomeen, dat evenals het bekladden van andermans eigendommen gemist kon worden als kiespijn, want heette een aloud vaderlands gezegde niet "gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen". Ook de plusfour - door een enkeling omschreven als drollenvanger - verdween dankzij de - alweer - Amerikaanse - firma Levi, weldra gevolgd door Lee en branchegenoten. Oorspronkelijk vervaardigt van stevig materiaal is de tegenwoordige jeugd in staat, waarschijnlijk omdat zij klaarblijkelijk veelvoudig rondkruipt, de pantalon  ter hoogte van de knie van forse gaten voorzien, vroeger werd zo'n broek ogenblikkelijk door een nijvere huisvrouw hersteld, maar daar is tegenwoordig geen sprake meer van, moeder imiteert haar dochter en gaat eveneens volgaarne met een gescheurde spijkerbroek door het leven. Zoiets schijnt koel te heten. Weet u nog dat de wereldkampioenschappen voetbal in 1948 in ons land werden gehouden, in Amsterdam in het Olympisch Stadion, in Rotterdam in het Feyenoordstadion en in Den Haag in het ADO-stadion. Nederland zelf voetbalde niet mee, het was in de Europese voorronde uitgeschakeld, ook de Sowjet-Unie was niet aanwezig: Stalin had deelname verboden en de Verenigde Staten ontbraken vanwege een tweetal redenen: festiviteiten ter gelegenheid van de tweede verjaardag van de toekomstige vijfenveertigste president en spraakverwarring rond  het woord football, omdat daar onder die naam een totaal andere sport onder wordt verstaan. Winnaar werd de Duitse Bondsrepubliek met trainer Alois Scherzenberger, die nog in het Legion Condor had  gevlogen,  uitblinkers onder de Duitse 11 waren  rechtsvoor Hampelmann Maria Glopkens en rechtsback Theodor Oberländer, hetgeen, maar dat zult u begrijpen, totaal iemand anders was  als een Niederländer.  Bij thuiskomst in de toenmalige hoofdstad Bonn werden Glopkens en Oberländer gezeten op de schouders van hun landgenoten, geassisteerd door een aantal speciaal voor de gelegenheid aangereisde ADO-fans, toegezongen met het aloude vlaggelied : "Die Fahne Hoch!"

Een volgend maal vertel ik u over verdere fantastische avonturen van net genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer,