Toen ik deze week iets schreef over hoe Amerikanen vrijwel onmiddellijk politiek in liedjes vertalen, vroeg ik me af of dat ook elders gebeurt en dacht aan de dubbel-CD*, alweer op Frémeaux*,
die gewijd is aan het "Front Populaire", toen Frankrijk, in de woorden
van cineast Jean Renoir, dacht dat alle Fransen van elkaar zouden gaan
houden. Léon Blum (foto) werd premier, na het Accoord van Matignon werden de stakingen beëindigd, er kwam een veertigurige werkweek en de
vakanties werden in het vervolg doorbetaald. Maar wie de liedjes beluistert ontdekt dat
de liedjes hoegenaamd geen verband hebben met de politiek. Goed, "La Grève
d'Orchestre" van Ray Ventura, opgenomen op 25 november 1936, lijkt bij
de actualiteit aan te sluiten, maar heeft uiteindelijk niets met de
Franse stakingsgolf te maken. Toch vond ik op YouTube iemand die iets van de stakingen laat zien en tegelijkertijd Ray Ventura laat horen.
- Monsieur le chef ma voix s'élève
Pour vous annoncer sans façon
Que nous allons nous mettre en grève
Ce que nous vous voulons, nous l'aurons !
- Eh ! Bien mes chers amis,
Vous aurez tout ce que vous désirez
- C'est pas assez !
- Comment ? Alors voulez vous être augmentés
De 1000 francs ? Vous acceptez ?
- C'est pas assez !
Mais l'argent on s'en fiche, nom d'une pipe !
Chef ! Mais c'est une question de principe
- Voulez vous un an de repos
Et le droit de parler argot ?
- C'est beaucoup trop !
Être menés à la baguette
Chef cela ne nous convient pas
Occupons toutes les banquettes
Nous allons coucher sur le tas ! etc. etc.
Ventura's meest bekende nummer is "Tout va très bien bien Madame la Marquise".
*"Le Front Populaire", Frémeaux FA 049.
