Mijn vader was een voetballiefhebber, zij het een van de meest bescheiden soort. Bezoek aan wedstrijden was uit den boze en eigenlijk was hij alleen maar geïnteresseerd in de radioverslagen van Nederland - België of omgekeerd. Op de zondagmiddagen wanneer die wedstrijden plaats vonden installeerde hij zich in de buurt van het bakelieten Philipsradiotoestel en luisterde. Rinus Terlouw, Faas Wilkes, Piet Kraak en natuurlijk Abe Lenstra waren hem bekende namen, maar de namen van andere vaderlandse voetballers zeiden hem weinig, zodat het wel eens voorkwam dat hij juichte bij een doelpunt van de Rode Duivels. Er werd trouwens hartstochtelijk naar de radio geluisterd en er diende zolang het apparaat aanstond ook te worden gezwegen. Zondagmiddag waren er om 1 uur "persberichten" - dat was mijn vaders naam voor het nieuws. Mijn zusje en ik noemden die uitzending pestberichten omdat we een kwartier lang onze mond dienden te houden. In het bulletin zat iedere week een verslag van Bernard Person vanuit Lake Success over wat er zich zoal bij de Verenigde Naties afspeelde. Ik mocht die niet altijd kraakheldere uitzending graag imiteren. Na de persberichten volgde een programma voor de Nederlandse strijdkrachten gepresenteerd door Roel Balten met heel veel "Ik sta op wacht" van Joop de Knecht, daar mocht rustig doorheen worden gepraat, want dat was niet bepaald mijn vaders muziek. Vervolgens kwam P.H. Ritter met zijn boekenrubriek. Er diende dan weer te worden gezwegen.
