Zingen en sport hebben niets met elkaar te maken, tenminste dat wordt ons voorgehouden door de hoogmogenden in die disciplines. Soms grijpt politiek in, zoals in 1972 toen een deel van de Israelische olympische ploeg in München werd vermoord, maar de spelen gingen door en nu, veertig jaar na dato, familie van de slachtoffers vraagt om een minuut stilte in Londen, wordt dat door Rogge c.s. geweigerd. Ik heb even opgezocht wat Martin van Amerongen over München schreef:
"Ik herinner mij de Olympische Spelen in München, in 1972, waarop enige Palestijnse vredesduiven in het kader van de olympische gedachte driekwart van de Israelische equipe liquideerden. Van het ene moment op het andere moesten de sportverslaggevers plotseling echt journalistiek werk verrichten. Snotterend stonden zij op het vliegveld Fürstenfeldbruck en stamelden in hun microfoon dat het ze allemaal te veel werd. "Ik kan het niet, woorden schieten te kort, ik word door emoties overmand." Gelukkig voor hen besliste het Olympische Comité even later dat de show koste wat het kost door moest gaan, zodat de verslaggevers, met een laatste trilling in de stem, weer in de vertrouwde routine konden terugvallen. Is het niet ongelooflijk, waarde kijkers en luisteraars! De hardloopster X heeft de vierhonderd meten eentiende seconde sneller gelopen dan Y en is daarom ten overstaan van een uitzinnig stadion met goud behangen! En nu terug naar Hilversum... De situatie was genormaliseerd. Niettemin was ik toen al van mening dat het beter was geweest de betreffende nieuwsjagers naar de NOS-administratie te degraderen."
Mischien kan Rogge slagboombewaker worden van het parkeerterrein van een ziekenhuis in Gent.
