Flatt & Scruggs
"Nashville" heette "een landelijk VARA-programma" en ik kwam er al gauw achter dat de rijen van countryliefhebbers in ons land allesbehalve gesloten waren. Nu kende ik zulke tegenstellingen ook wel onder jazzliefhebbers: de een hield van Charlie Parker en de ander van Sidney Bechet, maar mijn vader draaide platen van Bechet en Parker. Goede muziek blijft goede muziek, niet waar? Van dat uitgangspunt bleken sommige countryadepten nog nooit gehoord te hebben, dus ontving ik narrige brieven van luisteraars die alleen maar Buck Owens, Jim Reeves of Porter Wagoner wensten. Dat was in derlui ogen pas echte kountrie. Accoustische muziek of het nu om "old timey" van bijvoorbeeld Clarence Ashley of om "bluegrass"van Flatt & Scruggs ging, dergelijke klanken waren ongewenst! Het laten horen van cajun (Balfa Brothers) en zydeco (Clifton Chenier) was helemaal godverdomme roepen in hun sectarisch kerkje. 