Toch was het niet Munster of een andere Franse kaas waaraan Simon het grootste plezier beleefde. Nee, de import daarvan liet hij het liefst aan anderen over. Regelmatig was hij op reis, om met name in Oost-Europa obscure kaasjes te ontdekken, want hij kwam erachter dat zijn klandizie, vooral 's zomers onder de watersporters, op zoek was naar exclusieve producten. De Dyllë Beshi uit Albanië was bijna niet aan te slepen. Het was een klein geitenkaasje dat op smaak gemaakt was met wat oorsmeer, waardoor het een bitterzoete nasmaak had. Nog veel moeilijker was de Roemeense Degetele Dela Picioare Brânza uit de buurt van Cluj. Een kaasje in de vorm van een mensenvoet, dat alleen maar goed te houden was in een bak met enigszins vervuild water. Iedere avond waste Simon zijn voeten dan ook in een bak voordat hij de Degetele Dela Picioare Brânza in hetzelfde water liet zakken.
