Muziek was er altijd al. Het apparaat, waarop mijn vader die 78-toeren platen draaide, heette pick up en was een grote houten kast met onder het deksel de draaitafel en de arm, en ergens onderin de versterker. Hij heeft lang dienst gedaan en is kort na de oorlog zelfs nog voorzien van een nieuwe draaitafel en arm. Daarna nam een nieuwe Triotrack zijn rol over. Dat was thuis, maar ik ging ook mee naar concerten van de Leeuwarder Orkest Vereniging onder de directie van Cor Ket en de Groninger Orkest Vereniging onder de directie van Jan van Epenhuysen.
Muziek is er altijd gebleven.
De auto's kwamen pas veel later. Oude auto's als passie, bedoel ik. Ik herinner me een stoet oude auto's in de Haagse Vogelwijk en ik moet op dat moment al zo geinteresseerd geweest zijn, dat ik een fototoestel meegenomen had. Dat was eind jaren vijftig (veel later heb ik begrepen dat de schrijver Frits Hotz naar dezelfde auto's had staan kijken). In de vroege jaren zestig ging ik een keer naar Zandvoort: daar draaiden onder meer Bugatti's rondjes over het circuit en zag ik deze Clement Bayard uit 1905. (In feite schrijf ik bovenstaande regels natuurlijk alleen maar om al diegenen die zich ongerust maken over mijn geestelijk welzijn, naar aanleiding van de grote hoeveel oude voitures op mijn blog, ik kan ze gerust stellen: ik heb niets met een Ford Ranchero. Dat is grof vuil op wielen.)
