Rap
heeft voor mij een vrouwonvriendelijk en van een vulgair Amerikaans
taalgebruik doordenkt Willy-Alfredoniveau. Ik ben me er van bewust dat
de naam van deze "roept-u-maar-rijmkunstenaar" (echte naam Willem Jue
[1898-1976]) u misschien niets zegt, maar hij was buitengewoon populair,
zelfs zo dat Frans Halsema
een prachtige parodie maakte. U begrijpt ik ben geen liefhebber van het
genre, er zit voor mij in rap te weinig muziek. 't Zal ook mijn leeftijd
zijn en meteen vraag ik me af, hoe zat honderd jaar geleden met een boven
tachtigjarige. Vond die ook moderne klanken ietwat moeilijk te verteren?
Ik aarzel om die vraag te beantwoorden, maar ik denk dat het meeviel,
waarom zou een militaire kapel
anders toen moderne muziek op het repertoire zetten? Er was destijds
duidelijk een behoefte aan grapjasserij, dat werd verkocht als "novelty'
en exotica, want waarom speelde Paul Biese en zijn Novelty Orchestra de
Egyptian One Step "Bo La Bo", waarom was - alleen de titel al - "The Sheik of Araby"
een foxtrot oriental? Er zijn allerlei verwijzingen naar het
middenoosten, de Original Dixieland Jazz Band nam in 1920 "Leena from Palesteena" op. Opvallend die hang naar het vreemde!
