Gistermiddag naar een bijeenkomst van gewone ongewone heren. Boekhouders? Nou nee, net iets te frivool gekleed. Oud-wielrenners? Ook niet, sommigen iets te corpulent. Bijenhouders? Strandtentuitbaters?
Nee, na zesentwintig jaar zat ik weer temidden van vrachtwagenchauffeurs, tijdens een reünie van Middenoostenchauffeurs in het Mercedes-Benzgebouw in Utrecht. Heren, die zo'n dertig jaar geleden, toen ik elke woensdagochtend het radioprogramma "Truck" maakte, naar plaatsen reden die voor de meeste Nederlanders pas de laatste jaren dagelijks nieuws werden: Teheran, Bagdad, Basra, Damascus, Aleppo, Karachi. Ze hadden net als toen, fotoboeken en landkaarten meegenomen. Een van de organisatoren van gister was Ger van Rens, met wie ik ooit een van de meest wonderlijke radioprogramma's maakte: hij draaide een zelfgemaakte film van een rit naar Pakistan in de studio en vertelde via de microfoon aan zijn, op woensdagochtend tussen vijf en zeven uur rijdende collega's, wat wij op een beeldscherm zagen. Ger belde me een aantal maanden geleden op of ik naar de reünie wilde komen. Ik aarzelde want Truck is al meer dan een kwart eeuw uit de aether. Had ik op zo'n bijeenkomst nog iets te zoeken? Maar mijn angst bleek ongegrond: "Truck" bleek nog altijd een begrip. Soms moesten ze me helpen, hun herinnering bleek sterker dan de mijne. Een andere keer bleek een detail bij mij een onuitwisbare indruk te hebben achtergelaten, zoals die Roemeense chauffeur, die in München geen geld had om een reserveonderdeel te kopen en moeizaam een muntstuk stond glad te schuren om een klepje te vervangen. Zelfs uit België waren ze gister gekomen en ook de Schot Ginn en chauffeur Dunstan uit Cornwall waren aanwezig. En het zouden geen vrachtwagenchauffeurs zijn als ze aan hun bijeenkomst geen goed doel verbonden hadden: de opbrengst van de loterij ging naar een fonds voor kinderen met kanker.
