Sinds gisteravond heeft de heer Ozenfant een nieuwe kreet, die hij vanmorgen op het station een aantal keren herhaalde, het is zijn interpretatie van het gehuil van een wolf en het klinkt behoorlijk echt. Het is vandaag precies een jaar geleden dat hij arriveerde. Hij zat, nadat zijn vorige bazin (al is dat woord in de heer Ozenfants beleveniswereld volslagen misplaatst) veertien dagen daarvoor was overleden, in een asiel. Ik vervoerde hem op 30 juni 2009 in een een grote plastic hondenkorf. Dat was achteraf niet slim, want heer Ozenfant is een hartstochtelijk liefhebber, ik schreef het eerder, van elke vorm van gemotoriseerd vervoer.
