Ik had het zo geregeld, dat ik het eerste stuk van Dublin naar Westport nog bij daglicht kon afleggen. Het leek mij veiliger. Maar de huurauto gaf even buiten Dublin de geest, de motor draaide wel, maar viel met geen mogelijkheid meer in een versnelling te zetten. Na vijf minuten stopte een behulpzame Ier met de vraag of hij iets kon betekenen. Hij belde het verhuurbedrijf en dat vertelde hem dat ze mij, mijn vrouw en de auto binnen een half uur kwamen ophalen. Dat werd meer dan een uur in een langzaam schemerig wordend Ierland. De Toyota werd op de autoambulance gehesen, wij namen naast de chauffeur plaats en aanvaarden de terugreis. Ik kreeg een andere auto en we begonnen, nu in volslagen duisternis, over onbekende wegen onze tocht naar Westport om mijn vrouws broer en familie, op vacantie uit de Verenigde Staten, op te zoeken. Tegen een uur of een 's nachts reden we een uitgestorven Westport binnen. Maar waar was het hotel, dat we hadden opgekregen? Ik stopte en begon naar straatnamen te kijken. Achter me stopte opnieuw een auto en de bestuurder kwam met de vraag: "Can I help you?" Natuurlijk kon dat en de man reed vervolgens voor mij uit naar een buiten de plaats gelegen hotel. Twee keer gered door een Ierse engel.
Westport is de plaats van Matt Molloy's fameuze pub, waar je Ierse muziek op zijn best kunt horen, maar ik werd ziek en van een bezoek kwam niets. Hier is Matt Molloy samen met Joe Burke en diens vrouw Ann Conroy in de weer met twee reels, juist, twee reels, want dat is een van de merkwaardigheden van Ierse muziek, men rijgt altijd meer melodietjes aan elkaar. Van accordeonist Joe Burke is gelukkig veel te vinden op het internet, dit is een opname van hem uit 1977, alweer met een paar reels, gevolgd door een stel hornpipes samen met zijn gitaarspelende echtgenote en tenslotte voegt Frankie Gavin zich bij het duo.
