Een kasteel hadden de Von Tanells allang niet meer. Hadden ze trouwens nooit gehad, want de behuizing op het Noordduitse platteland verdiende die naam niet. Maar zelfs dat minieme landhuis, met stal voor één koets, was rond 1923 ingeruild voor een woning in Emden. Vrijstaand dat wel, maar dat had Walter, freiherr von Tanell niet meer meegemaakt. Hij woonde in een flat boven een postkantoor, met in de kelder een hokje waar hij de door zijn grootvader in begin 1945 buitgemaakte Fongers kon stallen naast de koffers, waarmee hij nooit op reis ging. Hij onderhield de Fongers zelf. Het had wel wat: von Tanell en zijn Fongers. Alliteratie, misschien niet op papier, maar wel in de mond.
