Die zaterdagmiddag had ik een lijkwagen gekocht. Ik was al een tijdje op zoek geweest naar een vervangende auto gedurende de winter voor mijn Chevrolet cabriolet uit 1938. Ik had eerst in het dorp waar ik woonde geinformeerd bij een lokale garagist of ik zijn verouderde begrafenisauto kon kopen, maar die vond dat niet verantwoord tegenmover zijn klanten. Uit Amsterdam had ik met drie vrienden drie verlengde Mercury volgwagens uit 1957 gehaald voor het gezamenlijke kapitale bedrag van duizend gulden, maar zo’n auto met separatie en strapontins was toch wel erg groot en gebruikte veel benzine. In de Betuwe vond ik een Ford Ranchwagon uit 1953 met zwart/zilveren gordijntjes, kortom compleet met alles wat een lijkwagen tot lijkwagen maakt. Heel indrukwekkend, startte de verkoper, buiten de wagen staand door het sleuteltje om te draaien, de motor. Daarna maakten we een heel lange proefrit. Ik kreeg het gevoel dat de man maar moeilijk afscheid kon nemen, terwijl ik al lang besloten had dat dit mijn auto voor de winter zou worden. In de garage stond al een jongere begrafenisauto klaar. Achter de man liep ik naar zijn kantoor om te betalen, de wanden van het kantoor waren van boven tot onder beplakt met foto’s van racewagens. Compensatie voor iemand die altijd bijna stapvoets rijdt?‘s Avonds ging ik naar Country Joe & The Fish. In de lijkwagen. Pikte op weg naar het Concertgebouw nog een mederedacteur op. Het werd een goed concert van Joe McDonald, Berry Melton, Bruce Barthol, David Cohen en Chicken Hirsh, uiteraard kwam het memorabele anti-Vietnamoorloglied “I-Feel-Like-I’M-Fixin’-To-Die-Rag”, geschreven op de melodie van Kid Ory’s “Muskrat Ramble”, ook voorbij. Om de hierbij afgebeelde foto, die ik van de hoes plukte, is nog veel te doen geweest, Chicken Hirsh staat er afgebeeld met een ietwat groot uitgevallen keppeltje met daarop een molentje, de mijter die hij in werkelijkheid droeg is door platenmaatschappij Vanguard weggeretoucheerd, te shockerend voor het Amerikaanse katholieke volksdeel. Mijn lijkwagen bleek trouwens ook shockerend, maar daarover een andere keer.
