Soms ben ik ergens en zie ik dingen die ik net
niet thuis kan brengen omdat ik de mogelijkheid niet heb om iets op te zoeken. Dat is frusterend. Het overkwam me in 1992 een
aantal keren in Litouwen; want hoe zat het ook alweer met de Karaïten in Trakai en hoe heette die landstrook voor
de kust? Was ’t Koerische of Koerdische Haf en de stad Klaipéda heette vroeger toch
Memel....? De Duitsers hadden daar een
lied over, dat herinnerde ik me. Het eerste couplet van het Duitse volkslied,
een couplet dat niet meer gezongen
wordt: “Von der Maas bis an die Memel, von der Etsch bis an den Belt”, dat was nog uit de
tijd van “Deutschland über alles”. Waarom wist ik dat nog wel en niet hoe die
landstrook heette?
Een paar weken later zocht ik het thuis op, die strook heet nu
Koerse Schoorwal. Het woord Haf is verdwenen. Als je die schoorwal zo’n kleine
honderd kilometer af zou rijden dan kom je in Kaliningrad, vroeger Königsberg, de stad van
Kant en Klopse.
Ik stak met een bus op een pont over. Samen
met muzikanten die in een openluchttheater bij een hotel gingen optreden, maar
eerst was er een bos met grote houten beelden: bomen zijn veranderd in mensen.
De toeristen in het openluchttheater zijn Duitsers, daar hebben de muzikanten niet opgerekend want de de presentator spreekt Engels, ik bied aan te tolken en even later sta ik in mijn Roy Book Binder-t-shirt op het toneel.
