opa en ik
Ik lees op de website van De Volkskrant dat er een fel gekrakeel is losgebroken rond de afwikkeling van de Marorgelden, het geld dat jaren na dato werd uitgekeerd aan de sjoaslachtoffers en hun nabestaanden. Ik herinner me de vragenlijst van de stichting Maror toen ik een aanvraag indiende: of ik maar even wilde meedelen waar mijn op 10 september 1942 in Auschwitz omgebrachte grootvader bar mitzwah was geworden. Ik vermoed dat ik mijn (overigens dove) opa begin 1942 voor de laatste maal gezien heb, ik was toen vijf jaar oud en opa's kerkelijke meerderjarigheid maakte toen geen deel uit van ons gesprek. Ik besloot van een uitkering af te zien en moest uiteindelijk na telefonische gesprekken met Ronny Naftaniël en Max van Weezel worden overgehaald om toch een aanvraag in te dienen. Bitter? Ja, heel bitter!
