Ooit
kocht ik op een treinenbeurs in Frankrijk een plexiglazencarrosserie
van een De Dietrich-autorails en maakte een begin met schilderen, maar
omdat ik nergens een passende bodemplaat en een aandrijving kon vinden
bleef hij in een doosje in de kast. Kort daarop vond ik een complete De
Dietrich en vergat ik de plexiglazenkap helemaal. Vorige week vond ik
hem terug en besloot hem in te korten en er een soort directievoertuig
van te maken. Hier boven in de werkelijke lengte, hieronder de
ingekorte versie.
De
Dietrich, van oudsher een fabriek van spoorwegmaterieel, dreigde begin
jaren dertig om te vallen. Er werden weliswaar tussen april 1930 en
maart 1931
2125 personen- en goederenwagons afgeleverd, maar de orderportefeuille
voor de komende jaren was allesbehalve goed gevuld, dat kwam
voornamelijk omdat de spoorwegmaatschappij "Alsace-Lorraine", de
voornaamste afnemer van De Dietrich, orders schrapte. In 1931 werden bij
De Dietrich 372 werknemers ontslagen en in 1932 liep het aantal
arbeiders van1381 tot 1021 terug. In 1933 moesten om de fabriek
draaiende te houden kortingen worden gegeven, soms liepen die op tot
20%. Maar in october 1933 veranderde de zaak ten goede, de eerste De
Dietrich-autorails werd gelanceerd en met succes. Het model werd -
uiteraard met de nodige wijzigingen - tot 1950 geproduceerd en de in
1934, als vervolg op het prototype gebouwde XD-1002 tot 1010, reden in
1958 nog altijd voor de "Est" met als thuisstations Châlons, Mohon en
Vesoul. Wie nu een rit in een De Dietrich wil maken moet naar
Luxemburg waar een aantal enthousiasten een een exemplaar in rijdende
toestand heeft bewaard.
