Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor de laatste keer iemand op straat hoorde fluiten. Mensen fluiten niet meer. Ik wel. De laatste tijd regelmatig "Cielito Lindo", maar dan in het arrangement van Wilbur de Paris. En dan steeds een nieuwe variatie. Zeventig jaar geleden floot ik altijd het zelfde wijsje wanneer ik de ouderlijke woning naderde, "Jimmy Sailor", het schijnt van origine Zweeds te zijn. Ik moest de veelvuldigheid die het begrip jazz inhield nog ontdekken. De eerste plaat, nog op achtenzeventig toeren kreeg ik met Sinterklaas: Louis Armstrong (foto) "Basin Street Blues" en "Mighty River". Mooi, maar geen Hot Five en Hot Seven, die kwamen later. Ik ontdekte Duke Ellington. Fantastisch, dat chase chorus tussen een echte trompet en een met de mond geïmiteerde trompet in "Hot and Bothered". Ik probeerde die trompetimitatie te imiteren en het lukte vrij aardig, zo aardig dat ik jaren later, toen ik afscheid nam van de VARA het even heb laten horen.
