Het was natuurlijk een volstrekt onverantwoorde aanschaf en het idee om het als dagelijks vervoermiddel te gebruiken was nog veel dwazer, maar toen ik een Volvo Radiopersonterrängbil 915 uit 1957 had gezien en wist dat ze eind jaren zeventig door het Zweedse leger werden afgedankt, moest en zou ik er één hebben. De bijnaam in Zweden was "Sugga", dus ging die van mij "Zeugje" heten. Zeugje had alles wat een echte terreinwagen nodig heeft: vierwielaandrijving, sperrdifferentieel voor en achter door middel van vacuümkranen op het dashbord, dubbele isolatie van de bougies, extreem grote bodemvrijheid, een niet gesynchroniseerde versnellingsbak, een bijna vierliter zijklepmotor, een rek voor twee fietsen achterop, twee jerrycans voor noodgevallen eveneens achterop, een bijl, een schep en een verlenging voor de uitlaat wanneer er door een beek gereden moest worden op het dak, een dakluik, kortom het was een monster gebouwd op een lichtvrachtwagenchassis met een aan een taxi ontleende carrosserie. Zeugje viel heel duidelijk niet onder het genre SUV, alhoewel die term toen nog geen opgeld deed. Wat benzineverbruik en wegenbelasting betreft viel ik echter in de prijzen, met één op vijf hield het wel zo ongeveer op, de hoogte van de wegenbelasting heb ik uit mijn geheugen verbannen. Er was destijds geen modelletje van, niet op schaal 1:43 en niet op 1:87, dus dat heb ik uiteindelijk 1:87 (zie foto) zelf gemaakt.
