Voor dit instrument moeten we naar een muziekinstrumentenmuseum, alhoewel een Britse fabriek het op dit ogenblik splinternieuw kan leveren. Uitgevonden in Frankrijk, vóór de tuba, de saxofoon en de sarrusofoon is de ophicleide
nagenoeg verdwenen, al heeft het in de negentiende eeuw, en niet alleen
in de marsmuziek, een belangrijke rol gespeeld. Net als Sax, die een
hele familie van saxofoons schiep, ontwierp Halary (echte naam Jean
Hilaire Asté) een hele reeks ophicleides van hoog tot laag, al moeten we
het door Halary bedachte instrument vooral in de lage sector zoeken. Bij
een nieuw uitgevonden instrument is het belangrijk dat de klank afwijkt
van een al bestaand instrument en dat er speciaal voor het nieuwe
instrument gecomponeerd gaat worden. Dat is bij de saxofoon het geval
geweest en alhoewel er speciale werken voor ophicleide zijn geschreven,
zoals dit Concertina door Ferdinand David, is dat toch in veel mindere mate het geval geweest. Gelukkig zijn er ook Nederlandse musici, zoals Harm Vuijk, die de ophicleide in ere houden.
