Was het nou 1961 of 1962 dat ik ging werken in de school aan de Laan in den Haag. De Laan was allebehalve een laan, het was en is een smal straatje in de binnenstad, waarin je belandt als je de Spuistraat helemaal uitloopt. Ik kan me de namen van alle leerlingen niet meer herinneren, er was een Karel, wiens moeder over hem waakte als een broedende kip, er was Peter Piekaar, een vrolijke snateraar en er was Jopie Heskes, een wat angstig en bleek jochie. Er stond een grote zwarte kachel met een scherm in de hoek van het lokaal, die brandende werd gehouden door de heer van Maaren, de concierge.Hij kwam naar school in een Minor, eenTsjechisch autootje met een tweetactmotor. Op de plaats van de school staat al jaren een parkeergarage, wij gingen verhuizen. Maar voor het zover was heb ik de klas eerst de muren van het lokaal laten vol tekenen. Het zag er fantastisch uit. Weken later, de school was toen al half afgebroken en je kon toen vanaf de straat de tekeningen zien, verscheen er zelfs een stukje over in “Het Vaderland”. In de nieuwe school aan de Van Ruysbroekstraat kreeg ik een nieuwe klas, van die leerlingen herinner ik me meer namen en over één van hen wil ik het hebben. Hij had destijds een uiterst kort geknipt bolletje, kwam uit het Bezuidenhout en had humor. Vanmorgen had ik hem aan de telefoon, niet uitzonderlijk want we spreken elkaar regelmatig. Hij is kunstschilder, woont in een plaatsje in Groningen in een huis, dat zonder routebeschrijving vrijwel onvindbaar is. Momenteel bereidt hij een tentoonstelling voor van schilderijen met dode dieren. In het schilderen daarvan is hij steengoed. Hij is nu bezig met een das, die hij in een diepvrieskist bewaard.
Ieder kind tekent, maar als je een achtjarige voor een raam kunt neerzetten met de opdracht, teken jij maar eens met kleurpotlood wat je buiten ziet en het kind is in staat dat te doen, dan is er iets bijzonders aan de hand. Het kind doet het vervolgens nog eens met kroontjespen en inkt en maakt daarna een goedgelijkend portrtet van een medeleerling, dan kan wat mij betreft de vlag uit. Op die vlag staat “talent”. Als je als kind dan ook nog het geluk hebt ouders te bezitten, die daar oog voor hebben dan wordt dat talent ontwikkeld.
En dat is precies hetgene wat met het talent van Pieter Knorr gebeurd is.
