Saab

Wie denkt dat ik inmiddels loodsen met oude auto's heb vergaard vergist zich. Ik heb er nooit meer dan vier tegelijkertijd in mijn bezit gehad. Wanneer ik een interessantere auto zag, dan verkocht ik in de regel de auto waarin ik me dagelijks verplaatste. Dat was soms lastig omdat de nieuwe aanschaf gerestaureerd moest worden en ik, wonend in een dorp, vervangend vervoer nodig had. Soms hielp geluk me een handje, zo kreeg ik voor een appel en ei van een buitengewoon vriendelijke buurman/ANP-nieuwsdienstredacteur zijn Saab 93B. Dat was even wennen: een tweetact en door het vetslaan van de bougies niet altijd betrouwbaar, maar daar was een middetje voor: een vreemd ruikend Duits groen spul, dat je in de benzinetank deed. De Chevrolet was bijna klaar en ik maakte een laatste rit naar Gorcum, waar een Chevroletdealer zat, die heel veel oude onderdelen bewaard had. Op de terugweg gaf de Saab de geest. Ik heb een briefje onder de ruitenwisser gestoken met de mededeling: "Wie hem vindt, mag hem hebben". Een dag later werd ik gebeld door een kantonier die zei, dat ik het wel heel aardig bedacht had, maar dat het niet kon. Ik heb toen de Chevroletdealer in Gorcum gebeld en de Saab cadeau gedaan aan een magazijnbediende, die er blij mee was en hem weer aan de praat gekregen heeft.