Natuurlijk kan ik het mishebben, maar nog altijd lijkt het erop dat, als het om 'impersonators' gaat, je in het Verenigd Koninkrijk een blik open kunt trekken. Namen die me ogenblikkelijk te binnen schieten zijn die van Ronni Ancona en Alistair McGowan, hier als Ruby Wax en Louis Theroux (foto boven) en Jon Culshaw hier als George W. Bush (foto onder). Klaarblijkelijk horen dit soort imitaties op de een of andere manier bij Engeland. Er is echter een verschil met Peter Sellers: Ancona, McGowan en Culshaw doen bekende personen na, Sellers deed dat meestal niet, zijn George Formby's 'When I'm cleaning windows' is een uitzondering. Sellers deed typetjes: dat doet hij ook in het interview van Parkinson, hij schudt ze uit zijn mouw. De tragiek van Sellers is, dat het lijkt alsof er aan het eind weinig van hem zelf over is, dat hij het spoor, naar wie hij werkelijk is, volledig bijster is.
