Gisteravond om kwart over negen deadtired
thuis, want zodra Bastiaan de centjes in handen had, opperde hij een
stoutmoedig plan. Waarom niet even een omweg via Frankrijk,waar hij nog ergens
een Bugatti T57 wist te staan en als Peter-Paul bereid was ook zijn 150.000 te
investeren, dan hoefde het geld niet onder de mattress. Peter-Paul had er wel
oren naar, maar Sam en ik zagen het totaal niet zitten. Ik mean de omweg door
Frankrijk, maar de heren zaten voorin en Bastiaan bovendien aan het stuur van
de Range Rover, zodat wij ons maar hadden te schikken. Naar die Bugatti had ik
by the way wel ears, niemand van mijn acquaintances heeft zo'n ding en het is
heel wat anders dan een E-type, at the end toch maar een somewhat vulgar means
of transport. Maar samen met iemand een auto kopen, al is het met Sam en
Peter-Paul, nou nee, liever niet. "Bovendien", protesteerde ik,
"Je kan toch beter thuis achter de computer even kijken wat er meer op
Bugattigebied te koop is, dan om zomaar in the wild naar een dorpje in de buurt
van Lyon te stuiven." Maar ja, wat Bassemannetje in zijn head heeft, dat
zal doorgaan. Dus wij naar dat dorp, waar bij een Renaultdealer de Type 57 zou
staan. Jawel, jawel, tot eind mei van dit jaar, want toen was hij verkocht aan
een of andere Arabier die er nu waarschijnlijk de woestijn mee aan het
omploegen is. Eeuwig zonde natuurlijk. Toen Bastiaan opperde, we waren immers
toch al onderweg, nog even in Cahors naar een Talbot-Lago te gaan kijken, werd
het niet alleen mij en Sam, maar zelfs Peter-Paul te veel en hebben we Bastaan
gedwongen naar huis te rijden Ik lag om tien uur in bed, maar Bastiaan is tot
een uur of twaalf nog op zoek geweest naar te koop staande Bugatti's. Vandaag
is hij naar Grubby Forest de E-type halen, die XK heeft hij uit zijn hoofd
gezet. Te goedkoop, want we moeten 400.000 euro uitgeven en dan heb ik het nog
niet eens over de bonus van dit jaar.
Gister was Bastiaan gelukkig weer at work,
want ik word crazy van die man. Ik denk dat ik maar een paar dagen in mijn
eentje ga uitwaaien op Guernsey, daar heb ik toch nog een paar centjes staan,
of als het niet anders kan op Schiermonnikoog. Bugatti en Talbot zijn
plotseling niet goed meer, Bugatti vanwege een relatie met Volkswagen en Talbot
vanwege een relatie met Simca. Nu weet ik dat dat merken zijn, waarin je nevernooit
gezien wil worden, maar bij Basseman lijkt het enthousiasme en vervolgens de
dwindle of interest voor een bepaald automerk net de driedaagse koorts. Ik heb
hem dat gisteravond ook ook onder zijn neus gewreven. Zijn enige antwoord:
"Nou, dan ga je toch scheiden" Typisch zo'n mannenantwoord. Als je
kritiek hebt, meteen dreigen met divorce. Ik heb de televisie full blast
aangezet, want Jort Kelder, de schat, zat bij Matthijs aan tafel met heel coole
rode suspenders. Bastiaan verdween naar zijn 'werkkamer" en is
ongetwijfeld weer diverse carsites gaan bekijken in plaats van mij eens in een,
voor mijn part, Larens restaurant te verwennen. Ik kom er toch al zo weinig
uit. Tenslotte heb ik op zijn deur geklopt en gevraagd of hij behalve aan those
damned vehicles ook nog eens aan mij en Cécile wilde denken. Hij is toen drie
kwartier met laatstgenoemde gaan wandelen. De moron. Hij kwam pisswet thuis. Ik
had intussen mammie gebeld, maar die begon meteen te mopperen over het tijdstip
van de call en daarna moest ik een kwartierlange lamentade aanhoren over hoe
schandalig pappie was behandeld door de huisarts, terwijl pappie alleen maar
had gevraagd hoe hij van zijn kalknagels af kon komen. Mammie heeft altijd al
slecht kunnen luisteren. Ik heb
nog een ogenblik overwogen om Sam te bellen, maar het liep toen tegen elven en
ik weet dat ze in de regel om half elf in haar en Peter-Pauls basket ligt. Van
je familie en vrienden moet je het maar hebben. Bastiaan is vanmorgen om zeven
uur met de Smart vertrokken, hij moet, I suppose, veel achterstallig werk
inhalen.
Om on time op Schiphol te zijn en niet totally
at the crack of dawn op te staan heb ik vrijdag een hotelletje in de buurt van
de airport geboekt. Voor Bastiaan heb ik een briefje op zijn werkkamerdeur
geplakt met de message dat ik even weg ben, zodat hij al zijn ziel en zaligheid
in de keuze van een voiture kan leggen. Ik ben curious wat het uiteindelijk
gaat worden. Het lijkt ietwat dwaas om eerst naar Birmingham te vliegen en
vandaar naar Guernsey, maar in iets meer dan drie uur stond ik dankzij KLM en
Flybe op my favorite island. Snel een autootje gehuurd en op weg naar het hotel
aan de Vazon Bay. Ik had eerst gedacht ook een fiets te huren, maar heb dat
toch maar gecancelled: net een tikje te veel wind. Na gesettled te zijn,
'Christophe' gebeld, anders dan Blaricum heeft Guernsey wel een
Michelinsterrestaurant. Helaas, helaas, 's avonds geen plaats, maar gisteravond
wel, dus meteen geboekt. Het was voortreffelijk, maar lonely tafelen is toch
niet as cosy. Verder gister weinig gedaan, zo meteen naar de bank om mijn account
op te heffen. Je moet De Jager, die, by the way, ook iets met oude voitures
schijnt te hebben, wel een step voor blijven of course.
Barbara Lebbber-Beck, Blaricum
