In 1941 bracht Nash een voor de Verenigde Staten revolutionaire auto, de Nash 600, met een zelfdragende carrosserie, dus zonder chassis en de wagen was bovendien ongekend zuinig: 600 mijl (vandaar de naam) op een volle tank van 20 gallons. Het blad "Time" noemde het "the only completely new car in 1941". Maar toen kwam - na Pearl Harbor - de oorlog en in januari stopte de personenwagenproductie van Nashautomobielen om in 1946 weer te starten. In dat jaar rolden ongeveer 99000 Nashes van de band en stond de fabriek op plaats acht in de Amerikaanse autofabrikantenlijst. In 1947 stond de fabriek op plaats elf. In datzelfde jaar ontmoette Nash' president George Mason aan boord van de "Queen Elisabeth" Donald Healey en er werd een plan gesmeed een Nash sportwagen te creëren op basis van een Ambassador zescylindermotor. Het mechanisch deel kwam in 1951 van Nash, de carrosserie van Healey uit Warwick. Maar het werd een jaar later nog gecompliceerder toen, nadat Pinin Farina de carrosserie opnieuw getekend had, motor en transmissie uit Amerika kwamen, het chassis uit Warwick en de carrosserie uit Italië. De wagen kreeg de prestigieuze naam Nash Healey Le Mans. Nash was ook wel degelijk op Le Mans geweest, maar dat was in 1951 met bovenstaande toch iets anders ogende X5 in 1950.
