Op Schiphol had ik een fles Poolse wodka voor hem gekocht, toen ik hem voor de tweede keer ging interviewen. Altijd lastig, want je kunt een acteur niet twee maal hetzelfde verhaal laten vertellen. Ik landde in Birmingham, huurde een auto en reed naar Ludlow waar Peter Gilmore, ster uit de "Onedin Line" in een stuk van Shakespeare optrad. De bühne bleek een openluchttheater en ik wachtte keurig tot de repetities waren afgelopen. Hij was oprecht blij me terug te zien en opgetogen toen ik de fles wodka overhandigde. 's Avonds nodigde hij me uit samen met de andere acteurs een glas te drinken en stelde voor hem de volgende dag rond het middaguur te interviewen. Ik meldde me rond een uur of twaalf bij het theater: "Let us take my car and go somewhere". We stapten in zijn Mercedes 230SL en reden naar de top van een heuvel. Naast elkaar op een bank begon het gesprek, dat allerlei kanten opzwalkte: van zijn geboorte in Leipzig, waar zijn ouders de Messe bezochten, naar zijn joodse achtergrond, van zijn rol als kapitein in de "Onedin Line" naar zijn niet al te beste ogen waardoor hij (hij grinnikte) waarschijnlijk de juiste zeemansblik om over de golven te staren bezat, van zijn Mercedes naar andere auto's, kortom ik zou er - maar dat kon me op dat moment geen snars schelen - veel werk aan hebben om ons gesprek tot een te publiceren interview bij te schaven. Soms gaat de toon, de "setting" van het gesprek boven alles en daarom herinner ik me hem en daarom herinner ik me ook het uitzicht vanaf de heuvel. Peter Gilmore overleed op eenentachtig jarige leeftijd.
