Ik, al zeg ik het zelf, ben een oplettend hondje. Ik kreeg mijn voedsel altijd van het zelfde adres, maar die winkel is dicht, net als heel veel winkels in het dorp waar ik woon. Ik hoorde, vandaag precies veertien dagen geleden, dat de man van de dierenwinkel de huur niet meer kon betalen. Ik vind dat jammer, want nu krijg ik geen snoepjes meer. Je zou dus kunnen zeggen dat ik persoonlijk ook last heb van de crisis. Niet dat dat Rufte, zo heet de ministerpresident geloof ik en Chazzer, zijn kompaan - ook van die naam ben ik niet helemaal zeker - iets kan schelen, want wie geen aandacht heeft voor mensen (meer dan 600.000 werklozen) hoeft als eenvoudige hond helemaal niets te verwachten. Elke avond ga ik in de bench, niet dat ik dat leuk vind en ik stel dat altijd zo lang mogelijk uit. Eerst doe ik alsof ik slaap, daarna loop ik altijd via een omweg naar de keuken waar de bench staat. Ik ga eerst even langs de voordeur, dan naar de in de gang geparkeerde tandem, om vervolgens aan een paar schoenen te snuiven. Als ik in de bench zit krijg ik nog een snoepje, dan wordt het stil en ga ik nadenken. Nadenken hoe ik er de volgende ochtend weer uit mag. Ik ga daarom blij slapen. Dat hebben Rufte en Chazzer niet goed begrepen, ze hebben heel Nederland in een bench gestopt zonder hoop dat het er ooit weer uitkomt.
Una Barquhar
