Muzikale opvoeding

Wanneer ik de muzikale opvoeding van mijn Amerikaanse echtgenote vergelijk met de mijne, dan ben ik er zeer bekaaid van afgekomen en ik heb het idee dat ik niet de enige ben. Haar highschool in Euclid kende verschillende orkesten: een symphonieorkest, maar ook een marching band. Ik vrees dat het weinige dat in Nederland  als muziekeducatie bestond inmiddels is wegbezuinigd, want het levert voor de Haagse krimpschedeligen immers geen profijt op. Ik kreeg vorige week uit Rotterdam de tip om eens te kijken naar wat Joan Chamorro (foto) in Spanje doet en mijn mond viel open. Mijn Rotterdamse relatie vroeg of ik in Nederland mogelijkheden voor iets soortgelijks zag. Ik reageerde uiterst somber: muziek is anders dan sport een ondergeschoven kindje in ons land. Maar dat neemt niet weg dat iedereen die de beelden van Chamoro's werk met kinderen ziet, niet aan de gemeentelijke bel  kan trekken. Eerst een kleinere  band met "That's a plenty", vervolgens een grotere band met "China Boy" en tenslotte drie leerlingen (onder wie Andrea Motis) van Chamorro met ondersteuning van bas (waarop Camorro zelf), gitaar en drums: "Don't talk about me when I'm gone".