Sinds we een hond hebben, eerst de heer Ozenfant en na diens overlijden tante Una, zijn we niet meer in Parijs geweest. Ik vind het geen stad voor een vijftal dagen met een hond. Dat is aan een kant jammer want nu weet ik niet of die aardige man in een pand op één van de hoeken van de Boulevard Beaumarchais nog steeds zijn betoverende automatons maakt. Iedere keer wanneer we in Parijs waren, gingen we langs, niet dat we er veel gekocht hebben, want automatons zijn prijzig, maar een klein speeldoosje herinnert ons aan het bezoek aan zijn winkel. Eigenllijk was aanschaffen voor hem ook geen punt, want hij praatte graag over zijn ambacht. Automatons hebben iets ontroerends, iets onbeholpens en dat komt niet alleen doordat ze lang geleden in elkaar geknutseld zijn want hier een recente automaton, maar - dat is waar - in een oud costuumpje. In feite gaat het om een replica, hier is het origineel.
