Die
zaterdagmiddag had ik een lijkwagen gekocht. Ik was al een tijdje op
zoek geweest naar een vervangende auto gedurende de winter voor mijn
Chevrolet cabriolet uit 1938. Ik had eerst in het dorp waar ik woonde
geinformeerd bij een lokale garagist of ik zijn verouderde
begrafenisauto kon kopen, maar die vond dat niet verantwoord tegenover
zijn klanten. Uit Amsterdam had ik met drie vrienden drie verlengde
Mercury volgwagens uit 1957 gehaald voor het gezamenlijke kapitale
bedrag van duizend gulden, maar zo’n auto met separatie en strapontins
was toch wel erg groot en gebruikte veel benzine. In de Betuwe vond ik
een Ford Ranchwagon uit 1953 met zwart/zilveren gordijntjes, kortom
compleet met alles wat een lijkwagen tot lijkwagen maakt. Heel
indrukwekkend, startte de verkoper, buiten de wagen staand door het
sleuteltje om te draaien, de motor. Daarna maakten we een heel lange
proefrit. Ik kreeg het gevoel dat de man maar moeilijk afscheid kon
nemen, terwijl ik al lang besloten had dat dit mijn auto voor de winter
zou worden. In de garage stond al een jongere begrafenisauto klaar.
Achter de man liep ik naar zijn kantoor om te betalen, de wanden van het
kantoor waren van boven tot onder beplakt met foto’s van racewagens.
Compensatie voor iemand die altijd bijna stapvoets rijdt?
‘s Avonds ging ik naar Country Joe and the Fish
In de lijkwagen. Pikte op weg naar het Concertgebouw nog een
mederedacteur op. Het werd een goed concert van Joe McDonald, Berry
Melton, Bruce Barthol, David Cohen en Chicken Hirsh, uiteraard kwam het
memorabele anti-Vietnamoorloglied “I-Feel-Like-I’M-Fixin’-To-Die-Rag”,
geschreven op de melodie van Kid Ory’s “Muskrat Ramble”, ook voorbij. Om
de hierbij afgebeelde foto, die ik van de hoes plukte, is nog veel te
doen geweest, Chicken Hirsh staat er afgebeeld met een ietwat groot
uitgevallen keppeltje met daarop een molentje, de mijter die hij in
werkelijkheid droeg is door platenmaatschappij Vanguard
weggeretoucheerd, te shockerend voor het Amerikaanse katholieke
volksdeel. Mijn lijkwagen bleek trouwens ook shockerend, maar daarover
een ander keer.
