De dag begint altijd hetzelfde. Una ligt achter de voordeur en blijft daar tot ze mij de koelkast hoort openen, dan komt ze aangesneld want ik heb inmiddels een Zantac 75 door midden gekliefd en ga dat halve maagtabletje nu verpakken in een stukje rosbief. Zonder de verpakking wordt Zantac door Una niet gegeten, maar het minipakketje wordt hap-slik verorberd. Daarna zet ik de keukendeur open en Una rent naar buiten, altijd naar dezelfde hoek, want achter lege bloempotten moet zich een ander levend en interessant wezen ophouden. Ik ga naar binnen en begin aan mijn blog en alhoewel ik de serie over mijn 78-toerenplaten moet voortzetten en er al een foto is gemaakt van een miniatuurauto voor de reeks pioniers, heb ik vandaag geen zin. Er zijn andere besognes: aan het eind van de maand word ik tachtig en ga ik naar het noorden met vrouw en beide zonen, hun vriendinnen en Una. Ik zoek nu naar een restaurant, een goed restaurant en ik heb mijn twijfels als er frûte de mer op de kaart staat met als verklaring zalm en witvis. Ik eet geen fruits de mer (schaaldiertjes), maar toch. De keuze van een eetgelegenheid is belangrijk, net zoals die van een plek voor de nacht. Ik heb één overnachtingplaats al afgezegd waar men de euvele moed had om vooraf contante betaling te eisen. Een goede vriend vertelde me achteraf dat die bed & breakfast zich in een uiterst christelijk oord bevond. Zo'n mededeling doet me grinniken. Ach ja, ik was het bijna vergeten, vooraf contant betalen: gereformeerde argwaan in plaats van gastvrijheid en bovendien beledigd reageren wanneer ik daarom afzeg. Onderdak is inmiddels geregeld, maar waar we op de achtentwintigste gaan eten blijft de vraag.
