Vorige week las ik in NRC-Handelsblad een interview met iemand, die alleen autootjes in marinellorood verzamelde. Ik moest daar hard om lachen, want waarom schildert zo'n man als hij zo gek is op die kleur zijn meubilair niet marinellorood? Een marinellorood costuum is trouwens ook niet mis.
Mijn eerste modelauto kocht ik in Parijs, een Citroën B2 in hardgeel, die ik jaren geleden heb overgeschilderd in een meer passend donkerblauw. Het model was gemaakt door Rami, een Franse firma, die auto's uit het museum van Henri Malatre in Rochetaillée-sur-Saône, vlakbij Lyon, als voorbeeld nam, auto's uit het begin van de vorige eeuw. Tegenwoordig vind je nauwelijks meer modellen van echt oude auto's, maar wat wil je in een tijd waarin iets antiek genoemd wordt, dat vijfentwintig jaar oud is en een Opel van vijftienjaar een oldtimer heet.
Een ander, eveneens Frans, merk was Safir en dat bracht op zeker ogenblik een model van een Grégoire uit 1910 uit, dat ik de allereerste "monovolume" à la Renault Espace zou willen noemen. Er is achterin de gesepareerde auto zeker plaats voor zeven personen op een u-vormig bankstel, tegenover hen staat een heuse, buikige commode. De bagage gaat mee in de koffers op het dak en achterop. De Grégoire is rood, niet marinellorood, maar dat kan mij geen donder schelen.
