Dit weekend lag het schip dat zo'n belangrijke rol speelde in de "Onedin Line" in de haven van Harlingen, vijf jaar geleden schreef ik naar aanleiding van het overlijden van Peter Gilmore de volgende regels:
"Op Schiphol had ik een fles Poolse wodka voor hem gekocht, toen ik hem
voor de tweede keer ging interviewen. Altijd lastig, want je kunt een
acteur niet twee maal hetzelfde verhaal laten vertellen. Ik landde in
Birmingham, huurde een auto en reed naar Ludlow waar Peter Gilmore, ster
uit de "Onedin Line" in een stuk van Shakespeare optrad. De bühne bleek
een openluchttheater en ik wachtte keurig tot de repetities waren
afgelopen. Hij was oprecht blij me terug te zien en opgetogen toen ik de
fles wodka overhandigde. 's Avonds nodigde hij me uit samen met de
andere acteurs een glas te drinken en stelde voor hem de volgende dag
rond het middaguur te interviewen. Ik meldde me rond een uur of twaalf
bij het theater: "Let us take my car and go somewhere". We stapten in
zijn Mercedes 230SL en reden naar de top van een heuvel. Naast elkaar op
een bank begon het gesprek, dat allerlei kanten opzwalkte: van zijn
geboorte in Leipzig, waar zijn ouders de Messe bezochten, naar zijn
joodse achtergrond, van zijn rol als kapitein in de "Onedin Line" naar
zijn niet al te beste ogen waardoor hij (hij grinnikte) waarschijnlijk
de juiste zeemansblik om over de golven te staren bezat, van zijn
Mercedes naar andere auto's, kortom ik zou er - maar dat kon me op dat
moment geen snars schelen - veel werk aan hebben om ons gesprek tot een
te publiceren interview bij te schaven. Soms gaat de toon, de "setting"
van het gesprek boven alles en daarom herinner ik me hem en daarom
herinner ik me ook het uitzicht vanaf de heuvel. Peter Gilmore overleed
op eenentachtig jarige leeftijd."